Dat jeugdzorg enorm verdient aan uithuisplaatsingen wordt steeds meer mensen duidelijk. Dat er mensen zijn die niet geheel onterecht te maken krijgen met een uithuisplaatsing (UHP) is ook een feit. Zo zijn er simpelweg mensen die drugsverslaafd zijn en hun kinderen verwaarlozen. Het komt echter steeds meer voor dat kinderen uit huis geplaatst worden, omdat er een erg grote financiële prikkel bestaat voor UHP’s. Het is een ware industrie. Er zouden genoeg alternatieven te bedenken zijn, maar dat gebeurt niet. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan ouderbegeleiding, psychologische hulp voor ouders of extra budget voor bijvoorbeeld bijstandsouders die door hun geldgebrek weinig voor en met hun kinderen kunnen doen. Liever strooit de Nederlandse staat echter met geld voor gastgezinnen, die vaak een dik belegde boterham overhouden aan pleegkinderen. Dat daar veel misbruik plaatsvindt ziet niemand. Een kind in vreemde handen zal door bedreiging en traumatisering wel zijn of haar mond houden. De misbruikende pleegouder zal immers enorm boos worden. Nederland is een extreem gevaarlijk land voor kinderen. Niet alleen is kinderhandel niet eens strafbaar in ons paradijsje, maar we zijn een pedo-vriendelijk land.
Antinjz.nl berekende dat de UHP’s (uithuisplaatsingen) de belastingbetaler 1,2 miljard euro per jaar kosten. Deze berekening is gebaseerd op de cijfers van 2011. Niet meegenomen zijn de eigen bijdrages die de ouders moeten betalen voor zo’n UHP. Dit kan oplopen tot € 131,12 per maand (zie hier). Het is dus een ware industrie dat jeugdzorg. En al dat geld verdwijnt vooral in de zakken van de grote instellingen en pleeggezinnen. Een verhaal van een boer die zijn koeien weg deed en kamertjes in de stal bouwde om kinderen te kunnen houden werd mij recentelijk nog verteld. Pas jaren later kwam naar buiten dat de kinderen werden misbruikt. Daarover zult u niets in de Main Stream Media lezen. U hoort slechts een enkel gevalletje waar de media niet om heen kan, zoals het misbruik op de Amsterdamse kinderdagverblijven. Zaken die naar buiten dreigen te komen moeten nu eenmaal wel besproken worden, maar men zal er alles aan doen om de jeugdzorgindustrie draaiende te houden. En de media dienen nu eenmaal als marketing- en propagandamiddel voor de plannen van de machthebbers.
Eerder al liet ik zien hoe binnen een jeugdzorginstelling kinderen zwaar getraumatiseerd worden. Twee van de vriendinnen uit dezelfde groep bij de instelling van de jongedame uit dit filmpje pleegden volgens een getuige afgelopen jaar zelfmoord. Kinderen worden te pas en te onpas in de isoleercel gegooid. ‘Time out kamertje’ noemen ze dat. Er wordt gewacht tot het kind volledig uitgeput van angst geen boe of ba meer kan zeggen. Dan mag het er weer uit. Is dat een manier van opvoeden die bij ouders geaccepteerd zou worden? Ouders mogen hun kinderen niet slaan; ze mogen ze niet opsluiten. Dat zou reden zijn voor een UHP. Jeugdzorg mag dergelijke methodes wel toepassen. Ze krijgen cursussen in het vloeren van kinderen – pijnprikkels toedienen heet dat – en ze mogen ze tot totale wanhoop drijven door opsluiting. Al eerder liet ik zien hoe een negenjarig meisje bij binnenkomst al bang gemaakt werd (zie hier). Het houdt echter niet op. Het internet staat vol met jeugdzorg drama’s. En zo zijn er nog veel meer verborgen drama’s. Denk nu niet dat dit alleen mensen overkomt die slecht voor hun kinderen zijn. De staat heeft allerlei redenen om in te grijpen. Dat kan mogelijk zelfs veroorzaakt worden als u een bekeuring voor een snelheidsovertreding niet betaalt en volgens de Wet Mulder achter de tralies beland. Ook kan een valse aangifte al tot jeugdzorg bemoeienis leiden. De grootste bedreiging vormt misschien nog wel de verplaatsing van de uitvoering van dit beleid naar de gemeenten in 2015. Samen met de draconische bijstandsuitkeringsmaatregelen getiteld ‘Hervorming Kindregeling’, heeft de staat de ideale middelen gecreëerd om gezinnen kapot te maken (zie hier). Het heeft steeds meer de schijn van ‘bewust beleid’.
De geluiden vanuit de jeugdzorginstellingen zijn ronduit alarmerend. Kinderen helpen elkaar aan drugs om de traumatiserende ervaringen te kunnen vergeten. XTC en GHB zijn naar verluidt eenvoudig te verkrijgen. Ook komen jonge meiden makkelijk in contact met loverboys. Dit leidt soms tot levensbedreigende situaties, waarbij kinderen ernstige geslachtsziektes op kunnen lopen of onvindbaar zijn voor ouders, jeugdzorg en politie. De jacht op kinderen via de melding van vermissing op de ‘Telex’ (zoals de vermelding op het alarmeringssysteem van de politie heet), kost niet alleen veel geld, het jaagt de kinderen op als aangeschoten wild. De reden voor het weglopen is altijd te vinden in het gevoel van opsluiting en mishandeling. Dat kinderen dan wegvluchten naar familie of ouders of (als die ze terugsturen naar jeugdzorg) naar vriendinnetjes of loverboys, is niet heel erg gek als we de traumatiserende verhalen her en der lezen. De jeugdzorg medewerkers die niet het lef hebben om hand in eigen boezem te steken en de directieleden van instituten die hun carrière belang en financieel gewin boven het geestelijk welzijn van kinderen plaatsen, moeten zich kapot schamen. Het wordt tijd dat medewerkers van dergelijk organisaties op gaan staan en verandering van het beleid eisen. Bent u bang voor uw baan? Denk dan even aan hoeveel levens u mogelijk kunt redden en vraag u af wat zwaarder weegt.