Alles om u heen, zelfs uw eigen lichaam, wordt pas gecreëerd als u het waarneemt. Dat is nogal een boute uitspraak. Deze uitspraak wordt echter ondersteund door de wetenschappelijke ontdekkingen op het gebied van kwantumfysica. Kwantumfysici wereldwijd hebben onderstaande test honderden keren herhaald, omdat het tot zoveel ongeloof en tegelijk tot zulke grote verbazing leidde. Het is een ontdekking die van nog grotere impact is dan de ontdekking dat de aarde rond was. De ontdekking is gebaseerd op een belangrijke doch eenvoudige test. Voor een goed begrip hiervan moet u iets weten over golven. Heel veel dingen in het leven bestaan uit golfbewegingen. Geluid is een golfbeweging. Ook wordt wel het woord trilling of vibratie gebruikt. Het vibreren of trillen van een gitaarsnaar zorgt ervoor dat u een bepaalde toon hoort. Het vibreren (trillen) van het membraan van de boxen van uw stereo-installatie zorgt ervoor dat u geluid hoort. Gaat u maar eens op een concert of dance event voor een box staan en u voelt de trillingen van de bas door uw lijf gaan. Golven kunnen elkaar versterken of uitdempen. Onderstaand plaatje laat zien hoe de twee pieken van gelijk op lopende golven elkaar versterken (links) en de golven waar van de top en het dal niet synchroon lopen (rechts) elkaar uitdempen.
Het experiment dat voor het grote shockeffect in de wetenschappelijke wereld zorgde staat bekend onder de naam ‘The Double Slit Experiment’ (vrij vertaald: het ‘dubbele gleuf’ experiment). Dat experiment ga ik u hier proberen uit te leggen op een manier die voor iedereen helder is. Om te beginnen moet u begrijpen dat wetenschappers heel lang hebben gedacht dat materie iets ‘vasts’ is. Een atoom bestaat uit een kern met daarom heen elektronen. Van alle deeltjes waaruit een atoom bestaat werd verondersteld dat deze vast zijn. Het ‘Double Slit Experiment’ is een experiment dat eerst wat toelichting vergt, maar houdt u ondertussen in gedachten wat ik u vertelde over ‘materie’ en haar tot nu toe veronderstelde vaste vorm.
Als je een pingpongballen-kanon op een muur zou richten met daartussen een plaat met daarin twee gleuven, dan zou op de muur het patroon ontstaan zoals u dat hier links ziet. Ook een golfspeler die je random ballen laat slaan die alleen doorgang door de gleuven tussenmuur vinden, resulteert in een patroon zoals zichtbaar op de achterwand. Het resultaat dat je boekt als je vaste materie door twee gleuven schiet, is twee parallelle strepen op de achterwand.
Doe je hetzelfde experiment met een golfbeweging, dus bijvoorbeeld met watergolven of met geluidsgolven, dan ontstaat een geheel ander patroon op de achterwand. Dus wanneer je een geluidsgolf op de tussenwand afstuurt en deze wordt gedwongen door de gleuven te gaan, dan blijkt dat achter de tussenwand twee golven zijn ontstaan die elkaar op bepaalde punten versterken en op andere punten uitdempen (zoals in plaatje rechtsboven uitgelegd). Hierdoor ontstaat een patroon op de achterwand dat totaal verschillend is ten opzichte van wat je krijgt als je vaste materie op de gleuven afschiet. Dat leverde immers twee grote strepen op de achterwand op. Onderstaand plaatje laat het beeld zien dat je krijgt wanneer je een golfbeweging op de wand met de twee gleuven afstuurt.
Nu komt de grote verrassing die wetenschappers ontdekten toen zij hetzelfde experiment met elektronen deden. De verwachting was dat vaste materie hetzelfde effect op zou leveren als de twee strepen op de achterwand bij de golfballetjes. Tot nu toe werd immers verondersteld dat materie iets ‘vasts’ is. Tot grote verbazing van iedereen bleken de vaste deeltjes – de elektronen – echter het patroon van het resultaat van een golfbeweging op de achterwand te vertonen. Een nog veel grotere verbazing ontstond toen men het experiment ging meten. Meten is immers weten. Hiertoe plaatste men sensoren in de gleuven, zodat men precies kon zien door welke gleuf een elektron ging. Zo kon men van alle afgeschoten elektronen meten door welke gleuf deze ging en of deze dus op de achterwand terecht moest zijn gekomen. Verbluffend was het resultaat, want doordat men ging meten ontstond ineens niet meer het interferentiepatroon op de achterwand (zoals bij golven), maar het patroon dat behoorde bij vaste materie.
Het experiment werd nog uitgebreid. Men deed het experiment 102 keer en deed elke resultaat in een grote verzegelde envelop met daarin twee kleinere enveloppen. De ene kleine envelop (binnen die grote verzegelde) bevatte het meetresultaat van de elektronen die door de gleuven passeerden. De andere kleine envelop het patroon op de achterwand. Bij het openen van de eerste en laatste envelop uit de reeks werden beide kleinere enveloppen geopend. Zowel het meetresultaat van de tussenwand als het patroon op de achterwand werd bekeken. In beide gevallen zag men het patroon op de achterwand dat overeenkomt met de twee parallelle lijnen die je verwacht bij vaste materie. De 100 resterende grote enveloppen werden in twee groepen van 50 verdeeld. De meetresultaten van de eerste 50 enveloppen werden uit de grote envelop gehaald en bekeken. Vervolgens werden de achterwand resultaten bekeken en telkens was het patroon van de twee parallelle lijnen zichtbaar. Bij de andere 50 enveloppen werd iets anders gedaan. De meetresultaten werden verbrand en dus niet bekeken. Vervolgens werden de achterwand resultaten uit de envelop gehaald. En wat denk u wat daarop zichtbaar was? Juist, het patroon dat hoort bij een golfbeweging.
U zult net zo verbaasd zijn als ik en waarschijnlijk denken: “Nee, dat kan nooit, daar moet een illusionist aan het werk zijn geweest.” Nee, we hebben het hier over een serieus wetenschappelijk experiment dat juist om die reden zo vaak uitgevoerd is. Mensen kunnen het bijna niet geloven. Het betekent namelijk dat het elektron pas een vaste vorm aanneemt op moment dat er naar gekeken wordt. Op het moment dat de meetresultaten (kijken naar) niet bekeken worden – ook al is het experiment eerder uitgevoerd – manifesteert het elektron zich in de niet vaste vorm van een trilling. Wauw! Dat is een revolutionaire ontdekking. Dus alles wat wij waarnemen wordt pas vast als we er naar kijken? “Maar hoe kan dat nou? We leven toch in een wereld waarin alles om ons heen vast is? Het is toch tastbaar? Ik zie het toch?”
Laat u bovenstaande eerst maar eens bezinken. Het is natuurlijk een introductie op een vervolgverhaal waarin ik zal onderbouwen waarom alles wat u ziet en waarvan u denkt dat het de tastbare wereld of het zichtbare universum is, slechts een projectie is van de informatie die uw zender/ontvanger doorkrijgt. Het vormt zich letterlijk pas als uw hersenen het binnen krijgen vanuit het ‘informatieveld’ dat overal om ons heen is. De realiteit waarin u leeft is niets meer dan de materie die zich pas vormt op het moment dat er naar het elektron gekeken wordt. De menselijke geest is een zender/ontvanger die zich in een informatieveld bevindt en die de realiteit vanuit dat informatieveld projecteert. Dit informatieveld is dus van grote invloed op onze realiteit. Als dit informatieveld bijvoorbeeld gehackt of gefirewalled is – zoals ik zo vaak benoemd heb in de omschrijving van de ‘Saturnus-maan-matrix‘ – kan onze perceptie en dus de realiteit die wij nu beleven gehackt of gefirewalled zijn. Komen wij weer in contact met ons origineel binnen de on-gehackte versie van het informatieveld (de bron), dan zijn we de scheppers van een oneindige mooie realiteit met oneindige mogelijkheden.
Voor achtergrond info kunt u ook deze Engelstalige uitleg kijken: hier
You might also like
