Controlled opposition is Engels voor gecontroleerde tegenstand. Dat is iets wat nu even extra in de schijnwerpers moet komen te staan, omdat een goed begrip daarvan u een beter beeld geeft van wat er zich vandaag de dag in de media en de politiek afspeelt. Om te beginnen vergt het een andere denkwijze en kijk op uw omgeving. Dit zou wel eens een shockeffect kunnen geven. Ook vergt deze exercitie inlevingsvermogen. Bent u er klaar voor? Goed, daar gaan we.
Stel u voor u bent de baas van een land, bijvoorbeeld een koning. Stelt u zich voor dat u dat land stevig in de grip wilt houden en goed aan haar burgers wilt verdienen via vette belastingen e.d. Wat zou u dan doen? Natuurlijk, u zou democratie invoeren. Goed zo, u leert snel. U heeft het kunstje toch niet stiekem ergens afgekeken? En wat zou u dan doen om te voorkomen dat deze democratie haar eigen pad gaat volgen en het volk sterker wordt dan u eigenlijk zou willen, omdat ze erg voldaan zijn met hun democratisch zelfbestuur en u eigenlijk niet echt nodig lijken te hebben? Ja, natuurlijk u nodigt de leiders van die democratisch verkozen partijen soms even uit op uw paleis voor een kopje koffie. Iedereen blij; koekje erbij. Piece of cake!
We waren bezig met een gedachten spelletje en u was de baas van het land. U begrijpt wel dat u er alleen met democratie niet bent. En dat ene kopje koffie is vast ook niet voldoende om de boel er onder te houden. Je hebt ook denkende mensen onder al dat gepeupel. En tussen al die denkende mensen ga je ook ontevreden mopperaars krijgen. En die onvrede is gevaarlijk, want u heeft inmiddels wel van papa en mama geleerd dat dit soms tot massale protesten kan leiden en tot grote groepen die met stenen en stokken richting de overheidsgebouwen trekken. Dat wilt u liever niet. Toch? U wilt tevreden burgers die graag belasting betalen en niet mopperen. Nou goed, u kent de psyche van de mens inmiddels wel een beetje en in iedere generatie steken dit soort uitingen van onvrede steeds weer de kop op. Maar daar heeft u over nagedacht als goede regent zijnde. Dat heeft u ook van mama en papa geleerd. U gaat dit ‘managen’. U zorgt er voor dat u voor iedere generatie metingen doet op ‘onvrede onder de mensen‘. Meten is weten. Daar heeft u uw geheime diensten voor. Zij hebben overal hun voelsprieten in de maatschappij.
En dan geeft u deze groep in potentie ontevreden jonge generatie burgers hun leiders die opstanden gaan organiseren. U bent slim. U begint al op zeer jonge leeftijd met het plaatsen van uw pionnen tussen deze groepen. Zo heeft u de opstandige gevoelens en neiging van deze nieuwe generatie zelf in de hand. De leiders uit de groep zijn immers door u betaald en opgeleid. Wat bent u goed!
En deze nieuwe groep opstandelingen wil ook vertegenwoordigers in de regering hebben. Althans, je hebt het regering genoemd, omdat het volk graag het gevoel van zelfbestuur wil hebben. Dus u laat deze leiders uit die nieuwe generatie opstandigen een eigen politieke partij vormen. Zo doet u dat al decennia. En als de leiders ouder worden, worden hun volgelingen ook ouder. Ze worden serieuzer en je trekt ze een pak aan. En op zeker moment gaan ze carrière maken binnen de politiek en praten ze heel netjes en weten ze veel over van alles en nog wat in de maatschappij. En al die tijd heeft die groep volgelingen niets door. Die mogen stemmen. En natuurlijk stemmen ze op de door u opgeleide leiders, waarvan die volgelingen niet door hebben dat u ze stiekem tussen ze hebt gezet om ze leiding te geven.
En als u iets doet, doet u het goed. U houdt rekening met verschillende smaken. De ene groep komt bijvoorbeeld uit de wat rijkere welgestelde gezinnen. Die hebben een bepaalde kleedstijl en bepaald groepsgedrag. Dan heb je bijvoorbeeld de wat meer creatieven en kunstzinnigen. Ach, het mooie is; eigenlijk heeft u alle typen mens wel in beeld en bouwt u aan maatwerkgroepen en u geeft ze hun leiders. En soms hebben deze groepen natuurlijk een pesthekel aan elkaar. En de door u aangestelde leiders voeden dit onderbuikgevoel. Zo schep je een maatschappij die rekening houdt met de onderhuidse behoefte aan keuze. 
En dan geeft u de mensen stemrecht. Ze mogen stemmen op de leiders, die ooit al op jonge leeftijd door u in die groep gezet zijn. Dat heet democratie. En de mensen denken: “Gelukkig, mijn partij heeft zoveel zetels in de regering” en zo is iedereen tevreden. En wie trok er achter de schermen aan de touwtjes? Juist. Oh ja, rechts ziet u de door u opgeleide klerk die de volgende verkiezingen mag winnen. De nieuwe minister president. Mooi hè, democratie!
Bron linkvermeldingen: Piratenpartij, Telegraaf.nl
You might also like
