Als ik dit onderwerp aansnijd zult u zich wellicht afvragen of de titel van dit artikel uit frustratie voortkomt. Dat zou kunnen. Misschien kom ik daar al schrijvende achter. Dan zal ik het eerlijk toegeven. Ik heb gewoon mijn twijfels over ‘het gevoel’ dat we ook wel ‘de liefde’ noemen. Wat is dat eigenlijk liefde en wat betekent het nu echt voor ons? Is liefde een gevoel wat je niet uit kunt leggen? Iets magisch wat ontstaat tussen twee mensen? De meest interessante vorm van liefde is waarschijnlijk die je als ouder ervaart als je kind geboren wordt. Maar hoe standvastig is de liefde nu eigenlijk echt? Hangt liefde niet gewoon samen met ons ego? Wat is dat eigenlijk, ‘ego’? Er zijn ook mensen die zeggen dat de liefde voor God, Jezus of Allah de mooiste vorm van liefde is. Dat laatste heb ik geprobeerd, maar daarvan heb ik moeten concluderen dat het niets meer dan een ervaring als gevolg van hypnose en indoctrinatie was.
[restrict paid=true]Het heeft er alle schijn van dat de mens ergens gebouwd moet zijn geweest. De Sumerische kleitabletten spreken erover en alle grote wereldreligies spreken erover. De evolutietheorie is de religie die gelooft in een geleidelijk proces van miljoenen jaren waaruit de natuur in al haar complexiteit zou zijn ontstaan en uiteindelijk ook de mens. In essentie zijn de scheppingsleer en de evolutietheorie beide geloofsovertuigingen. Je hebt er net zoveel geloof voor nodig, want als een god alles schiep, waar komt die god dan vandaan en als de Big Bang alles in gang zette, wie initieerde dan die kracht of energie achter die Big Bang? Het zijn beide geloofsovertuigingen die nooit te bewijzen zijn. Om met Hans Teeuwen te spreken: “Geloof, dat is een gevoel, dat kun je niet uitleggen.” Probeer met iemand die in de evolutietheorie gelooft in discussie te gaan en je blijft ook weer hangen op die kernvraag waar dan die oerknal vandaan komt. En als alles bijvoorbeeld uit een Higss Boson deeltje zou komen, dan is de vraag: “Wie maakte dat deeltje dan?” Je komt er bijna niet uit. Afgelopen weekend had ik daarover een discussie met een vriend. In mijn optiek is er een collectieve energie die achter alles zit. Ik gebruik het woord ‘energie’, omdat we er geen ander woord voor hebben. Eigenlijk noem ik het liever ‘het collectieve bewustzijn’. De kracht waaruit alles voortkomt. Dat zou dan weer impliceren dat ik niet in een god geloof. Nee, ik kijk gewoon naar de hogere lagen in de realiteit die wij kunnen waarnemen of filosofisch kunnen beredeneren.
Vaak vergelijk ik onze waarneming van de realiteit met een computer. Op uw scherm ziet u prachtige beelden. Op YouTube kunt u filmpjes kijken. Uw scherm presenteert u een redelijk realistische weergave van de realiteit. Om dat te kunnen bereiken heeft u een computer met hardware en software nodig. Het besturingssysteem van uw computersysteem is mogelijk Windows. Het besturingssysteem van uw smartphone is wellicht van Apple i-OS of Android van Google. Dit besturingssysteem is echter ook weer geschreven in software. Die software kent weer een broncode. Uiteindelijk is alles wat u op uw scherm waarneemt gebaseerd op 1-tjes of nulletjes. Vroeger betekende dit een stroompulsje of het ontbreken van een stroompulsje. Tegenwoordig kan het ook een lichtpuls zijn. De centrale processor van de computer verwerkt dit allemaal en stuurt de juiste poorten en modules op het moederboard van de computer aan, zodat u op het scherm krijgt wat u verwacht. De meeste informatie die u op uw computer of smartphone waarneemt komt van buitenaf; van het internet, via WiFi of 4G. Onze hersenen doen als het ware hetzelfde. Onze hersenen laten ons de omgeving als een driedimensionale holografische projectie zien. Binnen onze hersenen zijn het echter slechts de elektrische pulsen tussen de neurotransmitters die beeld voor ons vormen. Dit is dus vergelijkbaar met wat er binnen een computer gebeurt. We zijn als het ware biocomputers en onze hersenen presenteren onze omgeving aan ons.
Je zou kunnen zeggen dat binnen de hoogste laag van de realiteit, de hoogste dimensie die alle lagen van softwarecode en broncode overstijgt, er een ontstaanskracht moet zijn geweest. De hoger dimensionale laag waar iets of iemand besloot scheppend bezig te gaan zijn. Wie is dan dat iets of iemand geweest? Dat is de levensvraag waar iedereen mee worstelt. Het is het gemakkelijkst om te geloven dat het een god was. Maar waarom schiep die god dan alles zo imperfect dat er dualiteit ontstond? Want ook al geloof ik dat we nu in een digitale matrixgevangenis leven – waarbij onze biocomputer genaamd ‘lichaam’ een ingebouwde beperking heeft, die ons bij onze werkelijke capaciteit vandaan houdt – wie heeft er dan voor gezorgd dat die dualiteit kon bestaan die de bouwers van deze matrix inspireerde om onze ziel gevangen te zetten? Waaruit kwam die aandrang tot ‘slecht zijn’ voort? Waarom geloven alle religies in hemel of hel? Ik denk het antwoord te hebben gevonden. Om te kunnen scheppen heb je dualiteit nodig. Je kunt pas springen als je je ergens tegen af kunt zetten. De eentjes en nulletjes in de computerprocessor betekenen alleen iets in relatie tot elkaar. Zonder de nul, betekent de 1 niets. Zonder duister, betekent licht niets. In de basis is echter alles ‘collectief bewustzijn’. Dat is de collectieve ‘energie’ die het menselijk bewustzijn en het gehele bewustzijn waaruit alles voortkwam, initieerde. Het ‘collectieve bewustzijn’ zette alles in gang. Als we dat ‘collectieve bewustzijn’ met zijn allen God willen noemen, is dat wellicht een prima keuze.
De dualiteit in de matrixgevangenis waarin we nu leven is erg groot. Het heeft er alle schijn van dat de negatieve destructieve krachten de overhand hebben. We kunnen enorm veel ziekte, oorlog, dood en verderf constateren. Heeft dat misschien te maken met die dualiteit? Kan de scheppende kracht pas groot genoeg zijn als de ‘duistere kracht’ diep genoeg kan buigen; als een springplank voor de schoonspringster die hoger kan springen als de plank dieper doorbuigt? Is deze tsunami aan duistere krachten binnen deze matrixrealiteit nodig om als springplank te dienen en de bouwers van deze matrix nieuwe scheppende kracht te geven? Weet u wat wij zouden moeten doen? Gewoon terug naar het ‘collectieve bewustzijn’; terug naar onze bron die zich buiten deze matrix bevindt. We zitten gevangen in een schijnrealiteit.
“Wat heeft dat allemaal met de liefde te maken Vrijland? Je dwaalt af en snijdt weer veel te veel onderwerpen aan.” Nou goed, het is wel essentieel, want als we ons realiseren dat we nu in een matrixrealiteit leven (zie hier uitgebreide toelichting), dan is alles wat we hier en nu ervaren slechts een illusie. Dat geldt voor elke vorm van genot of geluk, maar ook voor elke vorm van ellende, pijn, ziekte en dood. De dood is niets anders dan het afsterven van deze biocomputer waarin onze ziel – die een onderdeel van het collectieve bewustzijn is – gevangen gehouden wordt. We gaan dan terug naar ons origineel, naar de stamcel van het ontstaan, het collectieve, het goddelijke of de god die we gezamenlijk vormen. Angst voor de dood is dus onterecht, maar ook het jezelf verlekkeren aan gevoelens die net zo goed een illusie zijn is vastklampen aan iets wat hoort bij deze matrixrealiteit en slechts bedoeld is als verleiding om te vergeten wie we buiten deze matrix daadwerkelijk zijn.
Laten we eerlijk zijn; binnen deze matrixrealiteit is de liefde misschien wel de meest tastbare illusie. Hoeveel mensen raken niet gedesillusioneerd door de liefde? Het is meestal in onbalans; de koek is nooit exact gelijk verdeeld. Vrouwen gebruiken de zorgzaamheid en seksuele verslaving die ze mannen kunnen geven als manier om mannen het gevoel te geven dat er van ze gehouden wordt en mannen kopen deze “liefde” met geld. Het gevoel van liefde is niets meer dan een ruilmiddel. “Jij mag aan mijn lekkere lichaam zitten, mijn borsten strelen en geil van me worden als je mij kan geven wat ik wil.” Binnen deze matrix is de liefde niets meer dan een ruilmiddel. Vrouwen gaan doorgaans voor het geld; mannen gaan doorgaans voor de seks die ze kunnen kopen met geld. Want ook een relatie houdt alleen stand als de man voor de vrouw kan blijven zorgen en voldoende inkomen heeft. Er zijn natuurlijk andere varianten, zoals ‘lust‘, ‘vertrouwd gevoel‘ of ‘zekerheid dat je niet alleen bent‘ of andere bindingsvormen, maar liefde is niets meer dan een illusie die ons richt op het hier en nu binnen deze matrixgevangenis. Natuurlijk zijn er ook stellen die zullen roepen: “Wij hebben allebei ons eigen geld, dus dat is bij ons niet het bindmiddel.” Dan is het waarschijnlijk een invulling van leegte of een ander belang dat je bij diegene houdt. De mens doet niets waar hij niet zelf baat bij heeft. Wat dat betreft zijn we allemaal in meer of mindere mate bezig ons eigenbelang te bevredigen. Als dat chronisch achtergesteld wordt, willen we losbreken. Uiteindelijk draagt ‘de liefde’ ook bij aan het in stand houden van de voortplanting, maar als we naar zoogdieren kijken, dan kan dat ook in groepsverband en zonder de relatievorm zoals de mensheid of – liever gezegd – de kerk die bedacht heeft.
Niet voor niets worden relaties al eeuwen gepromoot door de kerken; niet voor niets wordt de liefde zo gepromoot in de media. Het zorgt ervoor dat we gefocust zijn op het zoeken naar schijngeluk binnen deze matrixgevangenis, waardoor we niet verder kijken dan de driedimensionale-vijfzintuiglijke realiteit. Ja maar, zullen de gelovigen onder u zeggen: “God is liefde!” Ja, de religies hebben u zeker de ideale liefdesbron als worst voor uw neus gehouden. “Kijk toch eens, arme verloren ziel in deze wereld vol zondigheid, ziekte, dood en verderf! God is liefde en geef uw hart aan De Heer, zodat u de eeuwige liefde van God kunt ervaren in het hiernamaals.” Liefde is een illusie. Ons werkelijk geluk ligt verscholen in ‘bewustzijn’ en ontwaking uit de gevangenis voor onze ziel. Het surrogaat dat liefde heet is slechts een zwak synoniem voor het ‘bewustzijn’. U kunt pas ‘bewustzijn’ ervaren als u de drang naar de illusie genaamd ‘liefde’ loslaat. Bedoelt u met ‘liefde’ het onvoorwaardelijk en onzelfzuchtig uiten van een positieve energie naar een ander, dan is dat al weer een heel ander synoniem voor het woord liefde, dat meer richting ‘bewustzijn’ gaat. De vraag is of we dat kunnen?
Weet u wat het punt is, alles wat ons binnen deze matrixrealiteit houdt is zo lekker. Het is zo verslavend en we blijven er steeds weer naar op zoek gaan. De liefdesdrug doet ons verlangen naar meer. De bouwers van deze valse realiteit weten echt wel hoe ze ons verleiden moeten. Ons geluk ligt niet in de liefdesdrug, maar in het ontwaken en bewustwording van onze echte capaciteiten buiten deze matrixgevangenis. De jacht naar meer liefde, meer geld, meer geluksmomenten in het moment dat steeds weer voorbij is als het moment is geweest, is slechts het invulling geven aan de zinloosheid van deze tijdlijn. Als u 80 bent zijn het slechts herinneringen. Morgen is het al weer een herinnering. Het gaat voorbij. Leef in de oneindigheid van het ‘nu’ en maak contact met uw origineel. Maak contact met de hogere dimensies en de allerhoogste laag van ‘bewustzijn’ waarbinnen tijd niet bestaat en waar ‘geluk’ en ‘liefde’ slechts slappe aftreksels zijn van iets veel mooiers.[/restrict]