Zo’n twintig jaar geleden was het de bedoeling dat de gronden van twee belangrijke grondbezitters rondom Schiphol zouden worden verkocht aan een ontwikkelingsmaatschappij. Chipshol Holding (150 hectare) en Landinvest (450 hectare) zouden hun gronden verkopen aan Chipshol Forward. Deze nieuw opgerichte Naamloze Vennootschap zou investeerders aantrekken. Deze investeerders werden geworven op basis van een prachtige prospectus, waarin stond vermeld dat er een deal zou liggen tussen Chipshol Holding en Landinvest, waarbij de 150 hectare grond van Chipshol Holding door Landinvest zou worden gekocht en de gezamenlijke 600 hectare zou worden aangeboden aan Chipshol Forward. Deze laatste zou de kooprechten na bestemmingswijziging hebben op de totaal 600 hectare grond. Zoals eerder uitgelegd zaten er drie partijen als investeerders in deze Chipshol Forward NV. Het bestuur vond plaats vanuit een stichting administratiekantoor die de meerderheid van de aandeelhouders vertegenwoordigde. Deze stichting had 7 bestuursleden, waaronder de heer Charles Huber. Ik voerde meerdere gesprekken met een duidelijk aangeslagen en geëmotioneerde Charles Huber.
Omdat de investeerders van Chipshol Holding merkten dat de samenwerking met Landinvest niet echt meer wilde vlotten na het ontslag van Peter Poot als directeur bij Landinvest in 1992, werd besloten op zoek te gaan naar een onafhankelijk directeur voor Chipshol Holding. Deze directeur zou de relatie met Landinvest moeten proberen te herstellen. Het directeurschap van Chipshol Holding zou dan niet meer bij Jan Poot liggen, maar in handen komen van een onafhankelijk directeur. Hiervoor werden gesprekken aangegaan met de heer Van Wagtendonk. Alle onderhandelingen met Van Wagtendonk waren rond en hij zou kunnen worden aangesteld als de bestuurders van de stichting voor zouden stemmen. Hiertoe werden de leden van de beheerstichting van Chipshol Holding uitgenodigd op het kantoor Chipshol Holding te Schiphol-Rijk.
De avond voor de stemming was de heer Huber samen met een van de broertjes Tan (een mede investeerder) op bezoek in het huis van Harry van Andel te Wassenaar. Deze grote vrijstaande villa bevond zich op een eiland. Toen de heer Huber voelde dat de sfeer gespannen werd en de avond maar voort duurde, bekroop hem de angst dat hij op het eiland vastgehouden zou worden. Het hekwerk van het eiland was dicht en Huber bekroop de gedachte dat hij op deze manier de volgende dag de stemming voor aanstelling van de nieuwe directeur zou missen. Daarop deelde Huber zijn gastheer mede dat hij even naar het toilet moest. Hierop is hij naar buiten geklommen om al zwemmend het eiland te verlaten. U begrijpt uit deze anekdote wel hoe belangrijk de aanstelling van een nieuwe directeur voor de groot investeerder Huber was. Mede aanwezige en mede investeerder Tan maakte hier later een getuigenverslag van (wat u hier vindt). Huber wist te ontkomen om zo de volgende dag op tijd op de stemming te kunnen zijn.
De volgende dag waren 6 van de 7 bestuursleden aanwezig: Janssen van Raaij (JvR), Jan Poot (JP), Peter Poot (PP), Charles Huber (LCU), R. Hofschreuder (RH), de Reus (DR). Dit zou dus betekenen dat er 1 blanco stem zou zijn, namelijk die van afwezig bestuurslid Piet Bakker (PB). De stemming ging dus om de aanstelling van de nieuwe directeur. Na de stemming heeft de heer Huber Theo Poot onmiddellijk om een kopie van de door hem bijgehouden handgeschreven notulen gevraagd (omdat Huber de zaak niet vertrouwde). Onder deze link vindt u de handgeschreven notities van Theo Poot. De stemmingsuitslag werd door de heer Huber als gematigd positief bevonden, omdat de uitslag voor aanstelling van de nieuwe directeur positief bleek uit te pakken. Ondanks dat Jan en Peter Poot hadden voorgestemd onder het voorbehoud: “JP is voor aanstelling van VW, maar wenst over dit onderwerp conflicten met van Andel te vermijden“, verliep de stemming ogenschijnlijk gunstig in de ogen van Huber. Heeft u ooit een stemming onder voorbehoud kunnen doen of meegemaakt? Nee, zo werkt dat niet, je stemt voor of tegen. Dat is de definitie van stemmen. Jan en Peter Poot maakten echter een voorbehoud. De heren Poot stemden dus voor de aanstelling van Van Wagtendonk (onder voorbehoud); Huber stemde voor; Janssen van Raaij stemde voor; er waren twee tegen stemmen en 1 blanco stem vanwege afwezigheid (PB). In totaal waren dat 4 stemmen voor en 2 tegen.
In de noties van Theo Poot ziet u de ‘voorbehouden’. Er werden als het ware escapes ingebouwd. Toch ging de heer Huber naar huis met de gedachte dat er een nieuwe directeur bij Chipshol Holding zou komen die wellicht de op dat moment verslechterde relatie met Landinvest zou kunnen herstellen. Tot zijn grote schrik ontdekte hij echter later dat de officiële notulen van de vergadering waren aangepast en dat zijn stem op blanco was gezet (zie hier bewijsstuk). Met alle mitsen en maren van de andere bestuursleden kwam het er vervolgens op neer dat Van Wagtendonk niet aangesteld werd als nieuwe directeur en dat de macht dus in handen van Jan Poot bleef. Er werd dus gewoon gefraudeerd met de notulen. De nieuwe directeur kwam er niet terwijl de stemming wel die uitslag opleverde. Pas veel later in zijn leven kon de heer Huber tot de conclusie komen dat het simpelweg niet de bedoeling was dat er een nieuwe directeur zou komen. Deze zou immers na bestudering van de stukken (zie hier) tot de conclusie moeten komen dat de hele deal over de gronden met Landinvest nooit had bestaan, dat de prospectus waarmee investeerders waren aangetrokken op een leugen (een niet bestaande deal met Landinvest) was gebaseerd en dat tijdens de rechtszitting over het wel of niet bestaan van deze deal, de advocaat van Chipshol zelf een voorstel deed tot ontbinding van de overeenkomst. Dit laatste gebeurde onder leiding van rechter Westenberg. Het hele rookgordijn dat jarenlang in de media werd opgetrokken dat Westenberg de familie Poot 450 hectare grond door de neus geboord zou hebben, is dus vals en klopt totaal niet. Poot liet de deal zelf cancelen bij monde van zijn advocaat Hugo Smit.
De 150 hectare grond die nu in het bezit zijn van Chipshol Holding en die Jan en Peter Poot gister in de verkoop zetten via het Financieel Dagblad, zijn dus eigenlijk onrechtmatig verkregen, zo concludeert Huber. De gronden waren immers in de prospectus aangeboden aan Chipshol Forward. De investeerders zijn dus met list en bedrog bestolen van hun geld. In een volgend artikel zal ik laten zien hoe Jan Poot miljonair werd op basis van het feit dat hij zich beriep op de ontbonden overeenkomst met Landinvest (die er dus nooit was geweest en hij zelf door zijn advocaat liet ontbinden, waar die zitting juist bedoeld was om de deal vast te leggen). De huidige miljarden waar Poot aanspraak op zegt te hebben behoren dus eigenlijk toe aan Chipshol Forward en haar investeerders. We kunnen wel stellen dat dit de grootste fraudezaak van de afgelopen 20 jaar is. Het gaat immers om miljarden. Poot zelf riep immers steeds dat hij wel recht had op 20 miljard. Als u de bewijsstukken hier bestudeert ontdekt u dat de gehele claim onrechtmatig is. Charles Huber is jaren van slag geweest en heeft zelfs met de recherche gesproken. Niets werd ondernomen om de bestolen Huber te helpen. Al die jaren is Huber tegengewerkt en is hij psychisch behoorlijk van slag geweest. Hij vertelde mij zelfs in tranen dat hij bijna een einde aan zijn leven wilde maken. Door het lezen mijn artikelen heeft Huber weer de motivatie kunnen vinden om de strijd aan te gaan. De andere investeerders zijn mogelijk afgekocht door Poot. Dit is op dit moment nog niet duidelijk. Huber heeft nieuwe kracht gevonden en zal er alles aan doen deze miljardenfraude aan het daglicht te brengen.
Update
In bovenstaande tekst had ik enkele onvolledigheden staan. Voor de volledigheid is het belangrijk dit recht te zetten. In het prospectus staat niet, dat er een deal ligt tussen Chipshol Holding en Landinvest met betrekking tot de overdracht van de Holding-gronden naar Landinvest; er staat dat de Chipshol Forward kooprechten na bestemmingswijziging heeft op 500 hectare grond. In dit verband wordt de naam van Landinvest genoemd. (zie pagina 12 prospectus).
De eerder genoemde drie partijen als investeerders waren niet de enige investeerders, maar de drie grootste privé-investeerders. Deze zijn gezamenlijk een prospectus-procedure begonnen, toen bleek dat de in het prospectus vermelde afspraken er niet waren! De investeerders stortten geen gelden op de rekening van de Chipshol Forward vennootschap, maar investeren door aandelen te kopen. De bottom line blijft dat de familie Poot haar investeerders een Poot heeft uitgedraaid en listige streken heeft uitgehaald, waarvan hierboven een voorbeeld te vinden is.
Bron linkvermeldingen: parlement.com, fd.nl
You might also like
