Vandaag is er veel heibel in de kranten over het dagboek van Maaike Terpstra, de moeder van Marianne Vaatstra. Voor veel mensen is dat onderwerp nu zo langzamerhand een vervelende zeurende kwestie geworden. “Laat in godsnaam dat onderwerp met rust!” Jasper Steringa heeft schuld bekend en Jan Vlug heeft het niet nodig gevonden om een contra-expertise naar buiten te brengen, dus we moeten het doen met het bekennen van Jasper Steringa en de ‘blauwe ogen’ van Jan Vlug. Tenslotte is een 100% DNA match net zoiets als een streepjescode op een verpakking: ‘er eenmaal opgeplakt hoort die unieke code bij het product’. Kortom DNA op iets geeft nog geen antwoord op de vraag hoe dat er op komt. Alles valt te vervalsen en zo ook DNA bewijs. De vraag is nu of zoiets überhaupt zou kunnen gebeuren in zo’n rechtsstaat als Nederland. Natuurlijk niet! Wij zijn een eerlijk land. Dat gebeurt hier niet. En Jan Vlug heeft dat immers “onomstotelijk aangetoond”. Alleen moeten we het dan doen met zijn woorden, want we hebben dat bewijs niet gezien. En bovendien: Jasper had al bekend. We hebben een dader. Punt. “Kappen nou!”
Oké goed, dan houden we daar over op. Tenslotte heeft het geen enkel nut om potentiële leugens van het OM of justitie aan te kaarten. En zo’n sympathieke advocaat ervan verdenken dat hij ‘part of the deal‘ is, is ook niet echt charmant. “Da’s toch een aardige man die Jan Vlug“. Het is maar beter dat we het onderwerp laten liggen. Net als de ‘Anass zaak’. U weet misschien nog wel, dat jongetje uit Wassenaar dat zelfmoord zou hebben gepleegd. Ook niet meer over hebben. Er wordt niet gelogen en gemanipuleerd in Nederland. Dat is een raar verzinsel van ‘complotdenkers’. En dat zijn mensen die gewoon een steekje los hebben. Die willen nadenken over zaken die de overheid allang opgelost heeft. Dan spoor je niet. De overheid maakt geen fouten. Daarvoor zijn er te veel instanties die het controleren en dus kun je er eigenlijk écht wel van uit gaan dat de overheid geen fouten maakt. Zeker niet met voorbedachte rade. Kom op zeg! En als Peter R. de Vries dan ook nog eens zegt dat iets ‘waar’ is, dan moeten al die rare complotdenkers sowieso echt ophouden. Die man heeft al zoveel zaken opgelost.
Het dagboek
Nu is er een hoop gesteggel over het dagboek van moeder Maaike Terpstra. Die zou het dagboek hebben uitgeleend aan een vriendin. Die zou dat weer aan Wim Dankbaar (één van die gestoorde complotdenkers) gegeven hebben. Wim Dankbaar vindt dat er dusdanig belangrijke zaken in dat dagboek staan dat ze de hele Vaatstra zaak wel eens open zouden kunnen breken. Waarom heeft die man daar zo’n behoefte aan, zou je je kunnen afvragen? Als ik het goed heb heeft hij er geen enkele financiële baat of baat van enig andere orde bij. Waarom dan zoveel moeite doen? Zit er misschien een andere drive achter? Wie steekt er nu zoveel tijd en energie in iets wat hem niets oplevert. Sterker nog; Dankbaar is aangeklaagd voor smaad en laster en loopt dus nog het risico op een gevangenisstraf. Waarom zou je dat doen? Heeft hij misschien toch serieus het gevoel dat er iets goed ‘niet in de haak’ is met deze zaak en dat er iemand onschuldig achter de tralies zit terwijl de echte moordenaar(s) de dans ontspringen? Ik zou niet weten waarvoor je je anders in zoiets vast bijt.
Nu heb ik het dagboek ook gelezen en constateer ik dat er wel degelijk dingen in staan die niet bepaald bevorderlijk zouden kunnen zijn voor de zaak. Je kunt je alleen afvragen wat de waarde van een dagboek is. Een dagboek blijft een dagboek. Ik heb persoonlijk iemand gekend die wist dat haar man haar dagboek stiekem las. Zij schreef daarom bewust dingen in het dagboek om haar man op een verkeerd been te zetten.
Wanneer is een dagboek juridisch bewijsmateriaal? Je hebt iets opgeschreven, maar dat is een momentopname. Je kunt je mening en beeldvorming herzien naar aanleiding van voortschrijdend inzicht. Toch wordt er in het algemeen wel veel waarde gehecht aan dagboeken. Neem bijvoorbeeld het dagboek van Anne Frank. Dat is wereldwijd bekend en niemand vraagt zich af of het authentiek is. De vraag of het dagboek van Maaike Terpstra authentiek is wordt overigens nergens ter discussie gesteld. In dat kader zou je dus kunnen veronderstellen dat het dagboek redelijk de waarneming van Maaike Terpstra op dat moment weer gaf. Je zou ook kunnen veronderstellen dat het authentiek is.
Publiceren
De vraag of je zo’n dagboek wel of niet moet publiceren is wel een lastige. Als Maaike Terpstra dit écht niet wil, zal de rechter daar glashelder in zijn. En natuurlijk moet je het verzoek van Maaike respecteren.
Wat mij betreft is het wel interessant om de vraag te stellen: waarom leen je een dagboek uit? Zeker een zo delicaat dagboek. Eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat er een vrouw is die haar dagboek ooit uit zou lenen (ik ken geen mannen die een dagboek bijhouden). Heeft Maaike toch iets naar buiten willen brengen en is zij nu onder druk gezet om dit terug te draaien? De belangen zijn groot, want als de waarnemingen van Maaike Terpstra in het dagboek kloppen, dan heeft het er alle schijn van dat de politie toch echt bewust bewijzen heeft genegeerd of zaken niet onderzocht. Dat is geen complot, maar slechts waarneming na het lezen van het dagboek. Dit zou mogelijk kunnen impliceren dat de bewijslast rondom de veroordeling van Jasper Steringa gefabriceerd is. En dat zou natuurlijk wel een kwalijke zaak zijn.
De grote vraag is wat mij betreft eigenlijk vooral: Waarom heeft de advocaat (wat ‘verdediger’ zou moeten betekenen) van Jasper Steringa geen interesse getoond in dit dagboek en waarom gebruikte hij het niet in zijn verdediging? Los van het feit dat hij van meet af aan aanstuurde op de geloofwaardigheid van Jasper’s bekenning en eigenlijk naar de buitenwereld niets met feiten onderbouwd heeft.
Bron link: AD.nl, rechtiskrom; Bron tekening: Actueelnieuwsnederland.nl (copyright ANN)