Het mooie van verkiezingstijd is dat de altijd zo ernstige blik van politici ineens weer verandert in een grote grijns, dat politici iets gaan doen waar ze eigenlijk alleen bij de jehova’s getuigen echt goed in zijn en dat de beloftes je weer om de oren vliegen. Eigenlijk is de aanblik van al die fanatieke politici niet eens het meest interessante, maar is het vooral het schijnbare effect dat ze op mensen hebben. De discussieprogramma’s waarin politici uitgenodigd worden, geeft ze een kans om hun goed in elkaar gedraaide campagnescript toe te lichten en hun bedrevenheid in professioneel draaien en konkelen te tonen. Het is simpelweg topsport wat ze doen. Als je topsporter wilt worden, is het handig om jong te beginnen en heel veel kilometers te maken. Max Verstappen is een zoon van ouders met race ervaring. Het scheelt als het al een beetje in je DNA zit. De vader van Sven Kramer was vroeger ook een professioneel schaatser. Politici moeten instaat zijn om iets wat slecht is geweest met woorden om te buigen naar iets positiefs. Het is handig als dat in je genen zit. Dus als je bijvoorbeeld miljarden bezuinigd hebt, zeg je dat je het goed gedaan hebt en dat het nu beter gaat met de economie. Als je miljarden weggetrokken hebt uit de zorg, beloof je nu ineens 2 miljard extra voor ouderenzorg. Het CPB (Centraal Plan Bureau) is er voor de cijfers. Waar het bij de vorige verkiezingen nog allemaal slecht ging en we moesten kiezen op de partij die Nederland het beste uit de ellende kon trekken, gaat het bij de huidige verkiezingen allemaal ineens een stuk beter. Je kan dat verhaal van de broekriem natuurlijk niet nog een 2e ronde verkopen. Politici moeten dus vooral goede acteurs zijn. Zij spelen een rol en ze spelen hun interesse in mensen, met maar 1 doel: het winnen van het recht om 4 jaar lang alles te doen met volk en vaderland waar ze zin in hebben, zonder dat u er ook maar enige invloed op heeft.
Je krijgt vaak te horen dat wanneer je niet stemt, je ook niet mag klagen of ‘geen recht van spreken’ hebt. Maar hoe bizar is het eigenlijk dat het enige recht van spreken bestaat uit het kiezen tussen politieke partijen waarvan je weet dat ze alleen maar valse beloftes doen om je stem te winnen. Dat doen ze allemaal, stuk voor stuk, verkiezing na verkiezing. Hoe vaak moet er nog een referendum genegeerd worden om te weten dat politici compleet onbetrouwbaar zijn. Hoeveel ministers moeten er ontslagen worden of ontslag nemen als gevolg van een bonnetje en een deal met een drugsbaasje. Het volk wordt zoet gehouden met een hele hoop theater ter afleiding van de monsterlijke besluiten die links en rechts aan de lopende band doorgedrukt worden. Het voordeel van verkiezingen is dat je het kan gebruiken om stoom van de ketel te laten ontsnappen qua frustratie in de maatschappij. Je kan de zittende ploeg politici lekker de laan uitsturen. Laat het volk maar flink boos worden en geef ze een paar nieuwe sterren om hun hoop op te vestigen. Die frustratie zorgt voor een verschuiving naar andere partijen en politici die het allemaal helemaal anders gaan doen. De oude ploeg kan dan lekker naar de achtergrond verdwijnen en gaan zakkenvullen in hun post-politieke carrière. Ook dat hebben we al honderden keren gezien, maar we blijven toch maar stemmen, want wat kun je verder immers doen?
We kunnen het hele lijstje van politici afgaan en allerlei analyses maken. Dat…