De ‘gesimuleerde ziel’, ‘nagebouwd bewustzijn’, bestaat dat?

bron: thrillist.com

Deze week ontstond er hier op de site een kleine discussie over reïncarnatie en de vraag of dat wel bestaat. Er zouden volgens de discussie voldoende getuigenverklaringen zijn waaruit zou zijn op te maken dat reïncarnatie wel bestaat. Mijn mening is dat de discussie overbodig wordt als u de essentie van onze realiteit eenmaal gaat doorzien. Als u onderstaand artikel gelezen heeft zult u waarschijnlijk volledig begrijpen wat reïncarnatie is en zult u ook de vreemde titel bij dit artikel begrijpen.

We leven in een tijd waarin de draadloze breinconnectie nog slechts een jaar van ons verwijderd ligt. Elon Musk gaat het eerst uittesten op mensen met een medisch gebrek, zoals blindheid en doofheid of alzheimer, maar dat is slechts om de fine-tuning van de communicatie tussen chip en draadjes in het hoofd goed uit te regelen en de AI te doen leren van alle brein informatie. De verwachting is dat dan enkele jaren later de commerciële versies de deur uitvliegen en dat de ingreep dan nauwelijks nog voelbaar is (zie hier). In zo’n tijd moet u zich voor kunnen stellen dat alle zintuiglijke waarneming in ons brein geprikkeld kan worden en dat we zelfs onze dromen op Instagram kunnen delen. Tegen die tijd wordt het dan ook mogelijk om een universum-simulatie te bouwen of een nieuwe gesimuleerde aarde, die niet van echt te onderscheiden is en waarin u kunt spelen met het gevoel dat u er echt bent: voelt, proeft, ruikt, hoort en ziet alsof u er bent.

We moeten nog 1x de exercitie doen waarbij u zich voorstelt hoe het is om “in een simulatie te leven”. Dat lijkt misschien raar, want wat heeft dat met deze echte wereld te maken? Welnu, als u er achter komt dat er een wetenschappelijk experiment bestaat dat aantoont dat we al in een simulatie leven, dan wordt deze exercitie of dit voorstellingsvermogen, erg belangrijk. Denkt u dus eens even echt goed na over de mogelijkheid om simulatieve werelden te bouwen die zo levensecht zijn dat u het verschil niet meer merkt. Denkt u dan ook eens na over de mogelijkheid dat er een simulatie gebouwd wordt, waarin het bouwersteam meerdere spelers aanstuurt, terwijl u gewoon zelf aan de knoppen zit (via bijvoorbeeld Elon Musk’s brein-interface). Laten we deze door het bouwersteam aangestuurde avatars voor het gemak even de ‘elitaire avatars’ noemen. En denkt u dan eens na over de mogelijkheid dat die bouwer (/dat bouwersteam) informatie in die simulatie laat doorsijpelen, waardoor de ‘elitaire avatars’ in de simulatie technologie ontwikkelen om ook binnen die simulatie opnieuw een simulatie te bouwen.

Volgt u het tot nu toe nog? Dat is belangrijk, want dan begrijpt u naar welk model ik toe wil. Als u (vanuit deze huidige wereld) namelijk besluit aan bijvoorbeeld Elon Musk’s toekomstige simulatie deel te gaan nemen en uw poppetje in die simulatie (uw avatar) wordt verleid om aan de volgende simulatie deel te nemen, dan speelt u dus een simulatie binnen een simulatie. Uw tweede avatar (het poppetje in de simulatie in de simulatie) kan op zeker moment wellicht doodgaan. Game over en u keert terug in de eerste simulatieve wereld. Voor uw 2e avatar is dat het ‘after life’. Dus op het moment dat de avatar in de 2e simulatie sterft gaat hij naar het ‘after life’; zijnde de eerste simulatie.

Kijken we naar de ontwikkelingen van heden ten dage, dan kunnen we niet uitsluiten dat er simulaties binnen simulaties bestaan en dat we dus ergens diepverzonken in “meerdere dimensies” zitten. Hoewel we denken dat onze geschiedenis miljoenen jaren oud is, wil ik er op wijzen dat je op het moment dat je in een simulatie stapt, de tijdsbeleving heel anders kan zijn. De Netflix serie Black Mirror episode “Playtest” brengt goed in beeld hoe die tijdillusie kan werken. Honderd jaar op een mensenleven in het spel hoeft maar 1 dag in de echte wereld te zijn, terwijl het toch echt als honderd jaar voelt in het spel. Bovendien kun je de gehele geschiedenis in het spel ‘programmeren’ en de spelers zullen het zien als ‘echte geschiedenis’, want het wordt zo door hen waargenomen. De simulatie is zo realistisch dat ze niet zien dat het een geprogrammeerde geschiedenis is. Je kan dus als bouwersteam prima een simulatie bouwen en jouw avatars (jou ‘elitaire avatars’) in het spel opnieuw een simulatie doen bouwen die voor die avatars in jouw spel als net zo “levensecht” kan worden ervaren; als ze daar eenmaal in stappen.

Als u het concept van simulatie-binnen-simulatie eenmaal bevat, kunt u zich dus voorstellen dat wanneer de tweede avatar (die in een simulatie in een simulatie leeft) doodgaat, hij naar “de hemel” kan gaan. Maar laten we het niet te ingewikkeld maken met het ‘hemel’ en ‘hel’ model dat de bouwer aan de eerste simulatie toegevoegd kan hebben. Als de tweede avatar doodgaat komt hij terug in de 1e simulatie. Er is niets aan de hand. Het was een leerzame (hooguit bij tijd en wijle een beetje vervelende) ervaring. Toch is het zinvol om nog een derde simulatie binnen simulaties voor te stellen. Dus stel uw avatar in derde simulatie (simulatie-in-simulatie) gaat bij doodgaan naar een soort wachtkamer-simulatie (de 2e simulatie), waarin hij de keuze optie krijgt terug te keren naar de derde simulatie. U zit dan inmiddels zo diep verzonken in simulaties-in-simulaties dat u vergeten bent dat uw origineel zich nog in de originele laag bevindt (zo levensecht voelen de simulaties aan). Dus u besluit dat u nog een keer wilt leven en stapt opnieuw in een avatar in de derde simulatie. Begint u inmiddels een beeld te krijgen bij het begrip ‘reïncarnatie”. Het is zo eenvoudig als u het eenmaal doorziet.

In dit artikel en dit artikel sprak ik over de vele onbezielde mensen die we kunnen waarnemen. Ik noemde ze Non Playing Characters (NPC’s). Dat is voor mij een teken dat we dicht bij de bron zitten. mogelijk bevinden zich nog slechts 1 of 2 simulaties boven deze huidige simulatie. Het kan zijn dat sommige mensen hierdoor een ‘gesimuleerde ziel’ of een ‘nagebouwd bewustzijn’ hebben. Stel we bevinden ons in een simulatie-binnen-simulatie, dan zit ons origineel dus nog 2 lagen hoger. De onbezielde avatars (NPC’s) uit de eerste simulatie kunnen besluiten een avatar te kiezen in de 2e simulatie (de simulatie binnen de simulatie). Op dat moment wordt de avatar in de 2e simulatie bezield door een onbezielde avatar (een NPC) uit de eerste simulatie en zou je dus kunnen spreken van een ‘gesimuleerde ziel’. In de kern is die ziel echter nog steeds onbezield, omdat er geen speler, maar een Non Playing Character in de eerste originele laag (in de eerste simulatie) achter zit. Deze gesimuleerde ziel kan dus ook “reïncarneren” in de tweede simulatie, want de (onbezielde) avatar (NPC) uit de eerste simulatie kan opnieuw een poppetje in de tweede simulatie kiezen. Dat poppetje heeft dan een gereïncarneerde “onbezielde ziel”. Dat poppetje kan dan wellicht ervaringen uit zijn of haar vorige leven delen. In essentie is het nog steeds een Non Playing Character.

Het kan echter ook zijn dat de bouwer van de eerste simulatie een van zijn avatars een avatar in de 2e simulatie laat kiezen. Dat is natuurlijk zeer waarschijnlijk, want je wilt grip op alle lagen houden.

Laat het allemaal eens rustig tot u doordringen en misschien werkt het om eens te denken aan de bekende film Inception uit 2010 om een gevoel te krijgen bij het concept simulatie-binnen-simulatie en dus bij het begrip ‘meerdere dimensies’. Lees daarna nog eens wie ons origineel is en waar alles vandaan komt in dit artikel.