Steeds meer mensen beginnen te doorzien dat we in een simulatie leven: dit is waarom

bron: qz.com

Rizwan (“Riz”) Virk is een succesvolle ondernemer, investeerder, bestsellerauteur, pionier in de videogamebranche en onafhankelijke filmproducent. Door zijn ervaring in de online video games en zijn studie van onder andere de kwantumfysica en religieuze stromingen, is hij tot de conclusie gekomen dat het zeer waarschijnlijk is dat we in een multiplayer virtuele reality game leven. En hij staat niet alleen. Ook mensen als Elon Musk en Nick Bostrom beweren dit. Maar het is eigenlijk al een heel oud idee. In veel mystieke tradities, met name in het boeddhisme en het hindoeïsme, wordt ons verteld dat de wereld om ons heen eigenlijk een illusie is. Maya, het Sanskrietwoord voor illusie, wordt gebruikt om de wereld te beschrijven die we zien, en Brahman, is de echte wereld. In het boeddhisme is het de bedoeling dat je om te “ontwaken” erkent dat de wereld om ons heen een illusie is. In feite betekent de term “Boeddha” letterlijk “wakker”. Ik raad iedereen aan om Riz Virk’s artikel, waarin hij uitgebreid onderbouwt waarom hij het aannemelijk acht dat we in een simulatie leven, te lezen (klik hier).

Feitelijk verwijs ik u vooral naar andere bronnen, zoals deze Riz Virk, omdat mensen nu eenmaal zo geprogrammeerd zijn, dat ze je pas geloven als je een aannemelijke flinke CV of reputatie in deze wereld (waar alles draait om zakelijk, wetenschappelijk of andersoortig succes) opgebouwd hebt. Je gaat toch niet zomaar klakkeloos iets aannemen van de een of andere Martin Vrijland die een beetje complotverhaaltjes rondbazuint. Dat doe je niet! Je wil iemand horen die miljoenen elektrische auto’s verkoopt, bestseller boeken verkoopt of een bewezen goeroe is op een ander terrein. Pas dan gaan we iets serieus nemen. Bij deze. U heeft wat grote namen gehoord. Gaat het dan nu misschien interessant worden?

Samengevat raad ik u aan mijn vorige artikelen over dit onderwerp nog een keer goed te lezen. Hierin leg ik uit dat wanneer je de kwantumfysica in het juiste perspectief beschouwt, deze theorie het in zichzelf zeer aannemelijk maakt dat we in een simulatie leven, omdat het slechts en alleen waarneming is waardoor materie zich van een informatiestroom (door ons waargenomen als golfbeweging binnen deze 3D) omzet in een tastbaar deeltje. Tot het moment van waarneming bevindt een deeltje zich – althans zo benoemen de wetenschappers het – in superpositie. Dit houdt in dat elke optie voor het zich ontvouwen van de materie nog in deze positie omsloten ligt. Ik heb toegelicht dat je dit kunt vergelijken met het kijken naar een scherm in een online game. Zodra je met je controller ergens naar toe beweegt, ontvouwt zich het beeld op basis van de door jouw gemaakt keuze. Alle informatie die je voor die keuze maakt (voordat je de controller aanstuurt), ligt al omsloten in de basis-code van de game. Het is afhankelijk van jouw keuze en van de programmering (the source code) van de game, welk beeld zich ontvouwt op je scherm.

Als je in een multiplayer game zit, en anderen bevinden zich in dezelfde ruimte en kijken naar dezelfde objecten, dan moeten die vanuit hun invalshoek dezelfde objecten waarnemen. Dit betekent dat een eenmaal door de eerste speler waargenomen object er voor alle andere spelers hetzelfde uit moet zien. Dat verklaart het begrip kwantumverstrengeling. Een gematerialiseerde golfbeweging (informatiepakketje) komt uit zijn superpositie op basis van de ‘controller activiteit’ van de eerste waarnemer.

Bekijkt u met die kennis in uw achterhoofd onderstaande uitgebreide beschouwing van deze kwantumfysische problematiek (ontstaan na het veel besproken ‘double slits’ experiment, waardoor wetenschappers als Einstein en Bohr in een onopgeloste discussie belandden), dan begint het ineens allemaal duidelijk te worden. Wetenschappers komen er niet uit, omdat ze het probleem van binnenuit de game waarnemen en proberen op te lossen. Het vergt juist de gedachtesprong naar de waarneming van buiten de game die er voor zorgt dat alles ineens te verklaren is. Kwantumverstrengeling is een vereiste binnen een multiplayer game en het begrip ‘lokaliteit’ (en de beperkende factor van de lichtsnelheid) komt te vervallen als alle informatie door een centraal “computersysteem” gerund wordt. Dan kan namelijk als speler A in de game een object op zijn scherm bekijkt, speler B dit object vanuit een andere invalshoek bekijken, terwijl de computerschermen duizenden kilometers van elkaar verwijderd zijn. De vorm van het object ligt al vast door de eerste waarneming en beide spelers zien dus via kwantumverstrengeling dezelfde vorm vanuit een andere invalshoek. Als speler A het object omdraait, wordt dit door speler B direct waargenomen (kwantumverstrengeling). ‘Lokaliteit’ speelt daarin dus geen rol meer.

Zowel de codering van het spel als de keuzes van de spelers (waarnemers) bepalen dus wat erin de online game gebeurt.

De conclusie die hier op de site getrokken wordt is dat de codering van deze simulatie (het programma) geschreven lijkt door 1 persoon met de intentie om de ziel (de waarnemer) zijn ware identiteit te doen vergeten. Alle signalen wijzen erop dat we in een Luciferiaanse simulatie leven, waarbij een script gevolgd wordt. Dat script is met name in religie terug te vinden en wijst richting een conflict gebaseerd op religie, de strijd om Jeruzalem en de komst van een messiasfiguur (de avatar die uit de lucht – ’the cloud’ – neerdaalt in de game). Ook lijkt het er op dat het Luciferiaanse watermerk overal in terug te vinden is, zijnde: Problem, Reaction, Solution. En hoewel religie inspeelt op het besef dat we een ‘waarnemende ziel’ zijn, wordt dat besef onderdrukt via juist deze (bovenstaande) stelregel, waarbij de angst voor de dood en het belanden in de hel, wordt opgelost door de redding via de ene of de andere weg (Jezus, Mohammed, etc.) en de belofte van de hemel. Welnu, juist omdat dit watermerk steeds zichtbaar wordt, gecombineerd met de informatie over wie de geheime genootschappen en het Vaticaan lijken te vereren, kom ik tot de conclusie dat Lucifer de grote architect van deze multiplayer virtual reality is, waarbij de broncode draait volgens de spelregels van zijn programmering en er een bepaalde groep avatars in de game opereert die door de bouwer gecontroleerd worden (aangestuurd worden als avatars in een game).

Pas als we ons bewust worden van de situatie waarin we ons bevinden, kunnen we gaan beschouwen hoe we daar mogelijk verandering in kunnen realiseren (zie dit artikel en de comments).

Bron linkvermeldingen: hackernoon.com