Waarom de angst voor de dood de grootste leugen aller tijden is

bron: bustle.com

Je hoort het wel vaker dat de dood een illusie is. Sterker nog: tijd is een illusie. Dat wordt door veel mensen gezegd, maar niemand kan het echt goed tastbaar maken en bovendien ervaren we de tijd nu eenmaal en de angst voor de dood is van levensbelang voor onze geloofssystemen. Na het lezen van dit artikel is uw angst voor de dood verdwenen. Ook zult u doorzien dat tijd echt een illusie is. Dat beloof ik u.

De uitspraak dat de dood een illusie is, is vooral te horen in spirituele of religieuze hoek. Er is echter ook gewoon keihard wetenschappelijk bewijs dat de tijd een illusie is en dat de dood een illusie is. Daar is niks zweverig of spiritueel aan. De wetenschap heeft de resultaten van haar eigen experimenten alleen niet goed geïnterpreteerd. Slechts 1 wetenschapper, genaamd Tom Campbell doorzag het (waarover in een eerder artikel meer). De angst voor de dood moet dan ook echt in de prullenbak. De angst voor de dood is de grootste trigger om ons in de armen van de transhumanistische wens tot onsterfelijkheid te drijven. Het was altijd al de grote drijvende factor in religie, want wie wil er nu niet naar de hemel en dan weer eeuwig leven. Naar de hel wil je zeker niet, dus moet je je bekeren of allerlei andere trucjes uithalen om Nirvana te bereiken. Reïncarneren tot je een ons weegt en het eindelijk doorhebt, om zo te verlichten. Nee, het is allemaal geen nonsense, het zijn allemaal zaken die onderdeel zijn van de simulatie.

“Ach, daar heb je hem weer met zijn simulatie“. Ja, die gedachte begrijp ik, maar het is essentieel dat u de moeite neemt om het echt te gaan bevatten. Het is dan ook essentieel dat u de basis eerst leert zien. Dat begint met het double slits experiment dat aantoont dat materie slechts en alleen bestaat bij waarneming. Pas als er een waarnemer is komen ‘alle mogelijkheden’ uit (en dit is een term uit de kwantumfysica) superpositie.

Tijdens mijn studie vliegtuigbouwkunde schreef ik samen met medestudent Hans een vluchtsimulator. We waren dus keihard aan het programmeren. Dat is al ruim 20 jaar geleden, dus dat zag er allemaal wat minder grafisch gedetailleerd uit als tegenwoordig. Let wel: dit was een single-player simulatie, dus er bevonden zich geen medespelers in het veld. Dat maakt het programmeren een stuk makkelijker. Waar het nu even om gaat is dat wanneer je software schrijft je alle mogelijke “materialisatie” van de beweging van de speler op het scherm wilt kunnen laten zien. Stel je voor dat je een VR bril op je hoofd hebt. De beweging van jouw hoofd laat de software berekenen welk landschap je ziet. Door zelf te hebben gewerkt aan een simulatie, is het mij heel tastbaar geworden hoe dit werk. Het is belangrijk dat u het ook gaat zien en de basis terminologie uit kwantumfysica goed leert te bevatten.

Het uit superpositie komen van alle mogelijkheden, is dus hetzelfde als wanneer jij met een VR bril op zet en je je hoofd draait. De software berekent dan welk beeld er in de 2 schermpjes (voor het 3D effect) van jouw bril geprojecteerd worden. De broncode van de software bepaalt dus wat jij ziet, maar het is jouw keuze (de beweging met je hoofd) die bepaalt wat (welk beeld) uit superpositie komt. De software biedt als het ware alle mogelijke opties aan. Een betere verklaring van de term ‘superpositie’ kan ik niet geven. De kwantumfysica geeft dus duidelijke indicaties dat we in een simulatie leven. Maar zoals een platlander de bol niet kan zien, kunnen wetenschappers van uit onze 3D wereld niet omhoog kijken en de simulatie herkennen. Het is dat we in een tijd leven dat simulaties steeds realistischer worden, waardoor we het eindelijk kunnen gaan vatten (zie de uitgebreide toelichting in mijn vorige artikel).

Nu zou je kunnen zeggen dat onze wereld wel een multiplayer game moet zijn, als het dan toch een simulatie is. We zijn immers niet alleen. Het bijzondere is dat de term ‘kwantumverstrengeling’ uit kwantumfysica wederom een aanwijzing geeft dat we in een simulatie leven. Ik ontdekte dat Google’s cloud platform voor Augmented Reality (AR) het principe van cloud anchoring toepast. Dat houdt in dat meerdere spelers met bijvoorbeeld een Microfosft Hololens op hun neus, het zelfde object op dezelfde tijd, in dezelfde vorm en positie vanuit hun eigen kijkhoek waarnemen. Wat blijkt nu: als in kwantumfysische experimenten een fotonenpaar uit superpositie komt, blijkt hun stand via kwantumverstrengeling te zijn vastgelegd. Als deeltje 1 zich omkeert, doet deeltje 2 dat ook; ook als ze kilometers of lichtjaren van elkaar verwijderd zijn. Eenmaal waargenomen blijkt de waarneming steeds overal verankerd te zijn. Google’s cloud anchoring doet hetzelfde (lees hier de uitgebreide toelichting). Hoeveel aanwijzingen wilt u hebben dat we in een multiplayer simulatie leven?

Als we dan ontdekken dat we in een multiplayer simulatie leven en ons nog even niet druk maken over wie die simulatie gebouwd heeft, dan kunnen we toch wel concluderen dat onze lichamen onderdeel van de simulatie zijn. Ons lichaam is niets meer dan een avatar in een Playstation game. Het is alleen zo realistisch en tastbaar, dat we het eigenlijk niet kunnen geloven. Zelfs ons brein – dat systeem in uw schedelkast dat nu zit te denken of dit waar kan zijn – is gematerialiseerd als gevolg van waarneming. Wie u dus bent is niet uw brein en niet uw lichaam. U bent de waarnemende ziel in een multiplayer game. De kwantumfysica bewijst het.

Tijd is te vergelijken met het opstarten van een spel in een Playstation speler. Alle mogelijkheden in het spel staan allemaal op dat ene kleine CD-tje. In een multiplayer game staat die software ergens op een centrale server. Maar voor het beeld is de CD waarschijnlijk even makkelijker om te gebruiken. Alle mogelijkheden staan al op de CD. Zowel de uitkomst van het spel als het begin. Slechts en alleen door de CD in de speler te stoppen, uw avatar in het spel te kiezen en de controller ter hand te nemen om vervolgens het spel op te starten, start de tijdsillusie dat u het spel chronologisch speelt. Maar alle mogelijkheden – ik herhaal – alle mogelijke keuzes zitten al in de broncode op het CD-tje. De tijd dat u het spel speelt en het beeld zich op uw scherm vormt, is dus feitelijk een illusie. Pak de CD maar eens uit de Playstation en houdt de CD in uw hand. U houdt de gehele tijdsillusie van het spel nu in uw hand. In 1 seconde houdt u de gehele tijdillusie van het spel vast.

Als u leert zien dat we in een simulatie leven dan begint u ook door te krijgen dat de chronologische tijdsbeleving van dit spel ongeveer dezelfde illusie is als in het voorbeeld van het Playstation spel. U kunt het spel zo vaak opstarten als u wilt. Als ik u vertel dat de bouwer van onze simulatie enkele ‘levels’ heeft ingebouwd, waardoor we bij het afsterven van de avatar in de game een level omhoog gaan, om vervolgens weer terug te komen in een nieuw poppetje in het spel, dan is dat misschien net een brug te ver om te bevatten. Ik zal pogen dat in een volgend artikel uitgebreider toe te lichten. Feitelijk heb ik het dan over de term ‘reïncarnatie’.

We zitten dus in een multiplayer simulatie waarin tijd een illusie is, omdat alle mogelijke keuzes inclusief alle mogelijke uitkomsten van het spel al in de broncode van de software versleuteld zitten. De software berekent de uitkomst op basis van onze handelingen (onze keuzes). Al die mogelijke uitkomsten liggen al vast voordat we zelfs maar aan het spel begonnen zijn. Zoals alle mogelijke uitkomsten al op het CDtje staan voordat u deze in de Playstation stopt en uren achtereen kan zitten te spelen.

Als we dan tot die ontdekking zijn gekomen, kunnen we ook concluderen dat ons avatar – datgene wat wij ons lichaam noemen – slechts een poppetje in het spel is. We zijn ons alleen verdomd veel gaan vereenzelvigen met het poppetje in het spel. We willen het poppetje in het spel niet kwijt raken. We zijn aan ons lichaam gaan hechten. We zijn vergeten dat we de waarnemer zijn en dat ‘wie we zijn’ niet ons lichaam is, maar de waarnemer. Wie is dan die waarnemer? Dat is u: uw ziel. Dat is zeg maar de geest in de fles; degene aan de controller; niet het poppetje in het spel. Je gaat dus niet dood. Het poppetje in het spel is aan het einde van de spelbeleving gekomen, maar degene die op de bank zit met de controller in de hand leeft gewoon verder. Wie je bent is niet je lichaam, is niet je brein: je bent je bezieling. Je gaat niet dood. Je verlaat slechts deze simulatie; net zoals je je Playstation spel verlaat als je het einde van het spel bereikt hebt. Jij was er al voordat je aan het spel begon en bent er daarna ook nog.

Tijd is een illusie, de dood is een illusie.

Oh ja, en nu geen zelfmoord plegen! Dat zal ik later nog toelichten. Maar dan kom je in een ander level van de simulatie terecht en moet je weer dat hele spel spelen. Niet doen dus!