De Titanic een oud complot van verzekeringsfraude

Er gaan geluiden op dat de Titanic nooit gezonken is, maar onderdeel heeft uitgemaakt van verzekeringsfraude. We kennen al de actie van Larry Silverstein die een terreurverzekering afsloot op de twin towers vlak voor de inside job op de world trade center gebouwen in New York. Wie enigszins serieus onderzoek gedaan heeft naar de aanslagen van 9/11 kan bijna niet anders dan concluderen dat dit een inside job is geweest. De reden die hiervoor aangedragen kan worden ligt simpelweg verscholen in de daarop volgende door George Bush gelanceerde ‘war on terror’, wat het begin inluidde van een aantal imperialistische oorlogen gevoerd door de VS in verschillende landen, met als laatste in de rij Libië en inmiddels Syrië. Was er bij het zinken van de Titanic in april 1912 ook meer aan de hand dan u en ik al die tijd geloofden?

J.P. Morgan (in samenwerking met White Star Line) financierde in 1908 de bouw van enkele indrukwekkende luxueuze schepen. Deze schepen konden grote hoeveelheden mensen vervoeren over de Atlantische Oceaan, een reis die tot die tijd voornamelijk weggelegd was voor de rijken. Rond 1909 werd begonnen met de bouw van 3 schepen te Belfast (Ierland). Deze 3 schepen waren de Olympic, Titanic en Brittanic.

Het eerste schip, de Olympic, werd in september van 1911 in bedrijf genomen. Enkele weken na de eerste vaart, raakte de Olympic betrokken bij een botsing met de HMS Hawke, een schip van de British Royal Navy. De Olympic werd opgelapt, voordat het kon terugkeren naar Belfast, waar het echte reparatiewerk zou plaatsvinden. Na gedegen onderzoek werd geconstateerd dat de Olympic fout zat bij de aanvaring met de HMS Hawke, zodat het schuldig werd bevonden voor deze botsing. Als gevolg van het dure reparatiewerk en de verloren inkomsten werd de verzekeringspremie verhoogd tot 800.000 Engelse ponden. Omdat de Olympic echter schuldig werd bevonden aangaande de botsing, werd de verzekering niet uitbetaald. Dit was niet de enige grote tegenvaller voor J.P. Morgen en zijn White Star Line. Na onderzoek bleek ook nog eens dat de kiel van het schip verdraaid was, waardoor het niet meer te repareren was. De hele reparatie zou White Star Line financieel ten gronde kunnen richten.

In het boek ‘Titanic, the Ship that Never Sank?’, van Robin Gardiner wordt nu gesuggereerd dat de Olympic en de Titanic zouden zijn verwisseld, om zo de verzekeringsuitkering op te kunnen strijken. In zijn boek toont Gardiner documenten, beeldmateriaal van verklaringen, feiten en bewijzen om zijn verhaal te onderbouwen. In het boek wordt gesuggereerd dat het plan was bedacht een botsing met een ijsberg of andere catastrofaal ongeluk in scene te zetten. Gardiner stelt dat bijna twee maanden na de botsing tussen de HMS Hawke en de Olympic, de omgebouwde Titanic (zo omgebouwd zodat het op zusterschip Olympic leek) Belfast verliet om richting Southampton te koersen. Daar begon de op de Olympic gelijkende Titanic aan een succesvolle 25-jarige carrière onder de naam Olympic. Het enige verschil in het exterieur van het schip, waren de kijkgaten op deck C. In de gehavende originele Olympic werden de beschadigde delen van de kiel niet vervangen, maar werden in plaats daarvan lange schotten geplaatst voor de stabiliteit. Toen het wrak van de gezonken Titanic in 1987 werd onderzocht onder leiding van Robert Ballard werden lange schotten aangetroffen op de plek van de kiel. Dit detail werd nergens op de originele tekeningen van de Titanic teruggevonden. Ook werd er nooit een bevredigende verklaring voor dit verschil met de originele tekeningen van de Titanic gegeven. Gardiner veronderstelt dus dat de Titanic die op de zeebodem werd gevonden eigenlijk de beschadigde en opgelapte Olympic was (waarin schotten geplaatst waren ter hoogte van de kiel) en dat de Olympic die 25 jaar lang in vaart zou zijn geweest eigenlijk van origine de Titanic was; omgebouwd tot een replica van de Olympic.

De kapitein van de Titanic, Edward Smith, was een ervaren kapitein met ruim 25 jaar ervaring op de Atlantische oceaan. Hij was goed op de hoogte van de locaties met ijsbergen. Volgens Gardiner zou Edward Smith de Titanic met volle kracht een ijsveld in gestuurd hebben in opdracht van J.P. Morgan. De misser was namelijk ongekend voor een man van dat kaliber van kapitein Edward Smith. Smith hield zich aan een oude traditie en verging met het schip. Maar zou Smith deze orders ook gevolgd hebben, als hij wist wat het daadwerkelijke plan was of leefde Smith in de veronderstelling dat hij na de (bewuste) aanvaring met de ijsberg gered zou worden?

Bijna iedereen weet wel dat er niet genoeg reddingsboten op de Titanic aanwezig waren om alle passagiers en bemanningsleden te kunnen redden. Sommige reddingsboten verlieten het schip, terwijl ze maar half gevuld waren. De kapitein gaf opdracht om witte lichtkogels af te vuren. Gebruikelijk is echter om in noodsituaties rode lichtkogels af te schieten. Dat is een internationale afspraak. Hierdoor dachten schepen in de buurt van de Titanic mogelijk dat er een feestje met vuurwerk gaande was en had niemand de indruk dat er sprake was van een noodsignaal vanaf de Titanic. Ook dit is een opmerkelijke actie van de ervaren kapitein.

Robin Gardiner merkt op: “Hoe dieper ik in het verhaal dook, hoe meer vreemde dingen ik tegenkwam. Vreemde dingen die op zichzelf genomen niet bijzonder leken te zijn. Als ze echter in het grote plaatje werden geplaatst, vervaagde het beeld van de heroïsche legende. Officiers die later als helden werden ontvangen, bleken alles behalve helden. In een specifiek geval werd bijvoorbeeld een klein kind onder schot gehouden en gesommeerd de reddingsboot te verlaten. Zijn plaats werd toen ingenomen door de officier zelf. Beschrijvingen van de botsing met de ijsberg en de schade die de Titanic leed, spreken elkaar tegen. De aanvaring en beschadiging van het schip werd door de meeste mensen aan boord ook nauwelijks opgemerkt. Dat is opmerkelijk te noemen gezien de structurele schade van 1,6 meter aan de buitenkant en de impact die daarmee gemoeid zou moeten gaan. Toen kwam het bewijs naar boven dat het schip niet op 480 meter ijs in zicht had, maar op 17 kilometer. Toen begon ik mij af te vragen of het zinken van de Titanic überhaupt een ongeluk was.”

De belangrijkste vraag is dus of de Titanic wel of niet in aanvaring gekomen is met een ijsberg. Er zijn slechts vier getuigenverklaringen die dit verhaal onderschrijven. De vijfde getuige zou officier Murdoch zijn, maar deze overleefde de ramp niet. De Titanic was daarnaast vermoedelijk niet het enige schip rond die locatie op de zee. Zo zijn er foto’s bekend waarop reddingsboten afkomstig van een ander schip te zien zijn.

Zowel Amerika als Groot Brittannië stelden onderzoeken in die meer weg hadden van een poging om de zaak wit te wassen. Veel bewijs werd genegeerd en verklaringen van ooggetuigen werden verdraaid, om het binnen de officiële verklaring te doen passen. Het Britse onderzoek riep 102 getuigen op. Slechts 2 daarvan waren feitelijk passagiers; de rest bemanningsleden. De getuigen mochten zelf niet hun verhaal doen, maar mochten slechts antwoord geven met ja of nee op ‘gesloten vragen’. Het verhaal heeft alle kenmerken van een doofpot-onderzoek.

Het bestuderen van de ramp met de Titanic en een mogelijke verzekeringsfraude gaat nog verder als je je gaat verdiepen in de vraag hoe het kan dat 7 bekende personen op het laatste moment besloten de reis met de Titanic te annuleren. Andere bekende namen zouden juist weer omgekomen zijn bij de ramp, waaronder Captains of industry John Jacob Astor IV en Benjamin Guggenheim. Onderstaande presentatie geeft een kijkje in de ins en outs van dit grote complot. Daarin worden ook de politieke belangen van het verhaal toegelicht. Het is interessant om dit verhaal te bestuderen en te plaatsen in het daglicht van recentere gebeurtenissen als die van 9/11 of de MH17 ramp en de vermissing van vlucht MH370.

Bron linkvermeldingen: henrymakow.com, smithsonianmag.com