De significantie van Rutte’s bezoek aan Turkije en zijn buiging voor de Ottomaanse vlag

Het propaganda nieuws filteren op significantie is in deze dagen een kunst op zich. Frankrijk is op dit moment voorzitter van de EU. Wat dat precies waard is, is nog steeds de vraag, maar het is een soort afspraak die, naast het feit dat de Europese commissie een voorzitter heeft (Ursula von der Leyen, familie van koningin Elizabeth II, ook wel president van de EC genoemd) het voorzittende land een leidinggevend karakter zou moeten geven.

Emanuel Macron lijkt echter steeds meer een ondergeschoven kindje te zijn, als het gaat om de onderhandelingen met de Russische president Vladimir Putin en de Oekraïnse president Volodymyr Zelenskiy, terwijl de Turkse president Tayyip Erdogan juist meer en meer in de schijnwerpers komt te staan.

Het mag daarom best significant genoemd worden dat Mark Rutte gisteren bij Erdogan op bezoek ging en diens rol in de onderhandelingen tussen de twee strijdende partijen prees. Het past namelijk in mijn jarenlange voorspelling dat Turkije de macht in Europa gaat grijpen.

Op 30 december herhaalde ik deze voorspelling nog eens en lichtte ik toe waarom de oud Ottomaanse partners Nederland, Duitsland en Italië deze machtsgreep zullen steunen. Op 27 januari lichtte ik toe aan welke tekenen je de voorbereidingen voor die machtsovername kunt aflezen binnen de genoemde landen. Een deel van dat artikel (van voordat er sprake was van oorlog in Oekraïne) vindt u hieronder:

De alibi’s voor een Turkse overname van Europa liggen voor het oprapen. Allereerst heeft de VS geweigerd F35’s aan Turkije te leveren, met als argument dat Turkije de Russische S-400 afweersystemen kocht. Daarnaast heeft de VS Fetullah Gülen niet uitgeleverd (de man die de achter de couppoging van 2016 in Turkije zou zitten) en beschouwd Erdogan de VS dus als facilitair van de Gülen-terreurgroep (Fetö terreurgroep). Niet gesproken over de beschuldiging aan het adres van de VS voor steun aan de Koerdische terreurgroep YPG.

De NAVO partners Turkije en de VS hebben elkaar de afgelopen jaren zoveel vijandig bejegend, dat het überhaupt nog merkwaardig te noemen is dat de NAVO nog bestaat. In Syrië en Libië stonden de twee tegenover elkaar en nog steeds zijn de conflicten de wereld niet uit, maar nemen ze juist toe.

Ondertussen zijn Frankrijk en Griekenland de grote dwarsliggers rondom de Turkse deal met de Libische zittende macht aangaande de olie- en gaswinningsstrook die zij gezamenlijk in de Middellandse Zee geclaimd hebben. Frankrijk steunt Griekenland en Griekenland en Turkije zijn het ronduit oneens over de activiteiten in de Middellandse Zee (wat alles te maken heeft met de Cypriotische grondrechtenclaim van beide landen).

Nu Frankrijk voorzitter van de EU is geworden, zal dat de nodige irritatie bij Turkije opleveren, vooral gezien de al sinds mensenheugenis bestaande ambities om lid van die EU te worden en het feit dat ze hierin steeds genegeerd worden.

Zomaar even een opsomming van de veel grotere selectie aan argumenten voor Turkije om de EU binnen te vallen. Het echte alibi zal waarschijnlijk gevonden worden als er chaos in Europa uitbreekt, waarvoor dan een sterke arm nodig is om de orde te herstellen. Die chaos zal waarschijnlijk getriggerd worden door de (aanstaande) val van de dollar, met de euro in haar kielzog en logistieke problemen die kunnen leiden tot voedseltekorten en uitval van energie leveranties en dergelijke (all by design).

De betrekkingen van Turkije met Italië dateren uit de tijd van het Ottomaanse Rijk, dat nauwe banden had met Italiaanse stadstaten als Genua en Venetië. In feite gaan de betrekkingen tussen het Ottomaanse rijk en Venetië terug tot 1381. Diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Italië werden in 1856 tot stand gebracht (in 2006 werd de 150e verjaardag van diplomatieke betrekkingen gevierd met een aantal activiteiten).

Tegenwoordig zijn Turkije en Italië twee regionale machten die gemeenschappelijke belangen, gemeenschappelijke geschiedenis en gemeenschappelijke waarden in het Middellandse Zeegebied delen. In dit opzicht zou het passend zijn om de Turks-Italiaanse bilaterale betrekkingen te definiëren als een strategisch partnerschap.

In 2017 kopte de website van het Aspen instituut voor Europese samenwerking de volgende tekst: Nooit eerder waren er zoveel zetels in het Duitse parlement door politici van Turkse afkomst. Het zijn er dertien, die alle politieke partijen vertegenwoordigen. Duitsland heeft dan ook een historische band met het Ottomaanse rijk en de Turkse bevolking in Duitsland is naar schatting grote dan 7 miljoen, met alleen al in Berlijn een miljoen Turken.

In Nederland hebben we nu een minister van Justitie en Veiligheid met Turkse roots (Dilan Yeşilgöz-Zegerius) en een staatsecretaris van Cultuur en Media die eveneens Turkse roots heeft. Deze laatste, Gunay Uslu, heeft zelfs enkele studies over het Ottomaanse rijk op haar naam staan. Zo schreef zij in 2009 een proefschrift over de ‘Ottoman appreciation of Trojan heritage 1870-1875’ en in 2015 beschreef zij ‘Homer, Troy and the Turks: Heritage & identity in the Late Ottoman Empire 1870-1915’.

Nederland, Duitsland en Italië lijken dus wel klaar te zijn voor de Turkse ambities. 

Het mag dan ook opmerkelijk genoemd worden dat we Emanuel Macron nauwelijks meer in het nieuws zien aangaande zijn bemiddelende rol met Rusland en Oekraïne, terwijl Erdogan steeds meer naar voren geschoven wordt. Extra interessant (en voor de oplettende lezer een groots signaal) is de ceremoniële ontvangst van één van de heimelijk wegbereiders van het herstel van het Ottomaanse rijk (Mark Rutte) en zijn buiging voor de Ottomaanse vlag gister in Ankara (zie video hieronder).

We zijn getuige van een zich ontvouwend masterscript ten bate van The Great Reset en de oorlog in Oekraïne is volledig in scene gezet om haar doelen te realiseren (zie hier).

Bron linkvermeldingen: rijksoverheid.nl