De Turkse invloed in de Nederlandse regering: alvast voorbereid op Ottomaanse overname?

Zoals mijn trouwe lezers wellicht weten, voorspel ik al jaren dat Turkije Europa in zal nemen. Ook heb ik daarbij steeds vermeld dat de oud Ottomaanse partners de weg alvast aan het bereiden zijn. Dan heb ik het over Duitsland en Italië, maar heimelijk ook Nederland. Om dat te begrijpen moet u vooral door de geschiedvervalsing rondom de eerste en tweede wereldoorlog heen leren prikken, waarin de sleutel bij het bestuderen van de persoon Prins Bernard ligt.

Zover wil ik in dit artikel echter niet gaan en hierom volsta ik slechts met het herhalen van de voorbereidingen van de genoemde landen in die Turkse overname. Turkije kun je eigenlijk wel een beetje beschouwen als het Duitsland in de jaren ’30 van de vorige eeuw en de ambities om het Ottomaanse rijk te herstellen worden openlijk door president Erdogan verkondigd.

De signalen waaruit je kunt halen dat Turkije de nieuwe sterke arm is, kun je aflezen aan het feit dat het land het grootste leger binnen de NAVO alliantie heeft en uit het feit dat Turkije een gigantische militaire industrie heeft opgebouwd onder leiding van Erdogan. Het kan oorlogsschepen, tanks, drones, lasersystemen en binnenkort zelfs haar eigen vijfde generatie straaljagers bouwen en door de lage Lira is de wapenexport een belangrijke bron van inkomsten geworden.

Erdogan heeft daarnaast aanzien in de islamitische wereld, omdat hij als de Kalief (een soort paus) van de islam wordt gezien en hij schijnt te bouwen aan een internationale islamitische militaire alliantie genaamd ASSAM (zie hier), maar daar hoor je feitelijk helemaal niets over in de media.

De alibi’s voor een Turkse overname van Europa liggen voor het oprapen. Allereerst heeft de VS geweigerd F35’s aan Turkije te leveren, met als argument dat Turkije de Russische S-400 afweersystemen kocht. Daarnaast heeft de VS Fetullah Gülen niet uitgeleverd (de man die de achter de couppoging van 2016 in Turkije zou zitten) en beschouwd Erdogan de VS dus als facilitair van de Gülen-terreurgroep (Fetö terreurgroep). Niet gesproken over de beschuldiging aan het adres van de VS voor steun aan de Koerdische terreurgroep YPG.

De NAVO partners Turkije en de VS hebben de afgelopen jaren elkaar zoveel vijandig bejegend, dat het überhaupt nog merkwaardig te noemen is dat de NAVO nog bestaat. In Syrië en Libië stonden de twee tegenover elkaar en nog steeds zijn de conflciten de wereld niet uit, maar nemen ze juist toe.

Ondertussen zijn Frankrijk en Griekenland de grote dwarsliggers rondom de Turkse deal met de Libische zittende macht aangaande de olie- en gaswinningsstrook die zij gezamenlijk in de Middellandse Zee geclaimd hebben. Frankrijk steunt Griekenland en Griekenland en Turkije zijn het ronduit oneens over de activiteiten in de Middellandse Zee (wat alles te maken heeft met de Cypriotische grondrechtenclaim van beide landen).

Nu Frankrijk voorzitter van de EU is geworden, zal dat de nodige irritatie bij Turkije opleveren, vooral gezien de al sinds mensenheugenis bestaande ambities om lid van die EU te worden en het feit dat ze hierin steeds genegeerd worden.

Zomaar even een opsomming van de veel grotere selectie aan argumenten voor Turkije om de EU binnen te vallen. Het echte alibi zal waarschijnlijk gevonden worden als er chaos in Europa uitbreekt, waarvoor dan een sterke arm nodig is om de orde te herstellen. Die chaos zal waarschijnlijk getriggerd worden door de (aanstaande) val van de dollar, met de euro in haar kielzog en logistieke problemen die kunnen leiden tot voedseltekorten en uitval van energie leveranties en dergelijke (all by design).

De betrekkingen van Turkije met Italië dateren uit de tijd van het Ottomaanse Rijk, dat nauwe banden had met Italiaanse stadstaten als Genua en Venetië. In feite gaan de betrekkingen tussen het Ottomaanse rijk en Venetië terug tot 1381. Diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Italië werden in 1856 tot stand gebracht (in 2006 werd de 150e verjaardag van diplomatieke betrekkingen gevierd met een aantal activiteiten).

Tegenwoordig zijn Turkije en Italië twee regionale machten die gemeenschappelijke belangen, gemeenschappelijke geschiedenis en gemeenschappelijke waarden in het Middellandse Zeegebied delen. In dit opzicht zou het passend zijn om de Turks-Italiaanse bilaterale betrekkingen te definiëren als een strategisch partnerschap.

In 2017 kopte de website van het Aspen instituut voor Europese samenwerking de volgende tekst: Nooit eerder waren er zoveel zetels in het Duitse parlement door politici van Turkse afkomst. Het zijn er dertien, die alle politieke partijen vertegenwoordigen. Duitsland heeft dan ook een historische band met het Ottomaanse rijk en de Turkse bevolking in Duitsland is naar schatting grote dan 7 miljoen, met alleen al in Berlijn een miljoen Turken.

In Nederland hebben we nu een minister van Justitie en Veiligheid met Turkse roots (Dilan Yeşilgöz-Zegerius) en een staatsecretaris van Cultuur en Media die eveneens Turkse roots heeft. Deze laatste, Gunay Uslu, heeft zelfs enkele studies over het Ottomaanse rijk op haar naam staan. Zo schreef zij in 2009 een proefschrift over de ‘Ottoman appreciation of Trojan heritage 1870-1875’ en in 2015 beschreef zij ‘Homer, Troy and the Turks: Heritage & identity in the Late Ottoman Empire 1870-1915’.

Nederland, Duitsland en Italië lijken dus wel klaar te zijn voor de Turkse ambities. Frankrijk en Griekenland zijn dan ook de eerste hobbels die genomen zullen moeten worden. Het is slechts wachten op de Blitzkrieg.

Bron linkvermeldingen: mfa.gov.tr, aspen.review, wikipedia.org, dare.uva.nl, pure.uva.nl