Nu alle boeren weer naar huis zijn en Mark Rutte & Co weer hun pokerface op zullen zetten om vervolgens verandering te beloven, maar het handjeklap hooguit een doekje voor het bloeden zal bieden, moge inmiddels wel duidelijk zijn wat voor vlees we in de kuip hebben. Deze mensen zijn geen mensen, maar zijn Luciferiaanse gewetenloze no-souls waarvan al tijdens de covid PsyOp duidelijk werd dat ze in staat zijn tot genocide.
Was u dat nog niet duidelijk, dan bent u ook toen al voor de propaganda, list en bedrog gevallen en heeft u misschien de spuit genomen en bent u slachtoffer van de massa hypnose technieken die gebruikt zijn om u te programmeren in iets te geloven dat niet bestaat. Net zoals het stikstofprobleem zelfgeschapen is, gold dat voor de virushoax eveneens. Vindt u dat onzin, dan kunt u uw voorovergebogen positie handhaven en uw hoofd in het zand houden.
Ik ben niet bang om de waarheid te spreken en laat me niet afschrikken door het zelfgeschapen beeld van de arrestatie en gevangenisstraffen van controlled opposition pionnen als Micha Kat, Wouter Raatgever en Joost Knevel, omdat ik al vanaf dag 1 vermeldde dat dit spel vooropgezet was om angst in te boezemen. Deze politici en al hun loopjongens hebben geen autoriteit over mij en hun systeem heeft geen toegang tot het consciousness level waar de origineel bezielde mens zich op bevindt.
Hier wordt zuiver en alleen de waarheid gesproken en die waarheid is ongezouten. Er is massaal genocide gepleegd en de gevaccineerde bevolking is geïnjecteerd met vanuit het netwerk programmeerbare troep. Dat heb ik in vele artikelen uitgelegd en dat kunt u hier nog eens nalezen.
Onderstaande getuigenis is één van de velen die mij mondeling en schriftelijk verteld is en ik plaats het ongecensureerd, doch slechts daar aangepast waar nodig om de spelling aan te passen ten bate van de juiste vertaling door de vertaalsoftware.
Hallo Martin,
Hierbij de beloofde informatie betreffende mijn vader en zijn overlijden maar allereerst wil ik je laten weten dat ik jou met veel belangstelling volg. Je bevindingen en inzet zijn bewonderenswaardig te noemen. Het eerste boek van je, heb ik al enige tijd in mijn bezit en heb deze meerdere keren doorgelezen. Onlangs heb ik je nieuwste boek besteld en ook dit boek blijf ik er steeds weer bij pakken.
Ik had eigenlijk al eerder een mail willen sturen om je te bedanken voor je inzet en duidelijke informatie. Het komt af en toe hard binnen maar tegelijkertijd is het ook geruststellend. Bepaalde dingen die je beschrijft, komen meteen zo herkenbaar binnen en maken dat het allemaal op zijn plaats valt.
Martin, waar ik je graag iets over wil vertellen, betreft het zogenaamde slaapmiddel die in ziekenhuizen en verpleegtehuizen werd en wordt gegeven aan patiënten. Ik noem de naam niet meteen, maar je weet waar ik het over heb. Ik las een artikel hierover van je, hier werd ik op gewezen door een vriendin die jou ook volgt vanuit België. Het doet me nog veel pijn, verdriet en heel veel woede als ik alles terughaal van de afgelopen maanden. Maar ik heb bewust gekozen het van het begin tot het einde mee te maken zodat ik ooit op een dag weet dat de verantwoordelijken hun straf niet zullen ontlopen. Ik zal het zo beknopt mogelijk uiteenzetten.
Wellicht komt het verhaal wat rommelig over, maar ik wil graag het hele verhaal vertellen. Mocht je af en toe de draad kwijtraken dan begrijp ik dat wel! Ik hoop dat je het kunt volgen:
Mijn vader is op 9 januari 2022 overleden in een verpleegtehuis op een afgesloten afdeling voor observatie van dementiepatiënten. Er was bij hem Lewy body dementie (LBD) vastgesteld, dit is begonnen met hallucinaties na de griepprik van 2018. Direct na deze prik werd hij onwel en heeft daarna vele hallucinaties gehad waarbij hij precies wist wat echt was en wat niet. Dat gaf enorme angst en onzekerheid bij hem.
Uiteindelijk is mijn vader gedwongen opgenomen op 4 november 2021, een dag na zijn 94e verjaardag. Hij viel bijna elke dag en kon ‘s nachts niet meer slapen waardoor de hallucinaties nog erger werden. Dit tot grote afschuw van mij, ik wilde het niet en wou permanente thuiszorg voor hem regelen. Ook zorgde ik de meeste tijd voor hem. Helaas dachten mijn broers daar anders over (ik heb 2 oudere broers, beide over de 60) en werd mijn vader halsoverkop een dag na zijn verjaardag door ons naar het tehuis gebracht. Een gedwongen opname, na een gesprek met de geriater.
De geriater besliste dat hij moest worden opgenomen en mijn vader zei in alle helderheid: “Daar heb ik zelf ook nog iets over te zeggen”. Dat was een zwaar moment want ik stond ook helemaal niet achter deze opname. Helaas werd ik overruled door de geriater en mijn oudste broer. Mijn vader is nooit ziek geweest, gebruikte geen medicatie en was gezond. Hij was tegen het Corona beleid, wilde ook niet ingespoten worden met die troep, zoals hij altijd zei. Hij was boos op mijn broers dat ze zich wel lieten injecteren. Hij snapte niet waarom ze zo slap waren. “We worden onderdrukt, alleen de vliegtuigen en bommen ontbreken” zei hij dan.
Hij heeft de tweede wereldoorlog meegemaakt en zag dat mensen werden doodgeschoten of opgehangen. Hij heeft me veel verteld en ik vergeet bijna te vertellen dat mijn moeder 7 jaren geleden is overleden aan hartfalen (Lyme). Daar heeft hij enorm veel verdriet van gehad. Ze waren al meer dan 60 jaar getrouwd.
Ik had een goede band met mijn vader, zeker de laatste jaren dat hij alleen was. Hij deed alles zelf. Ik hielp hem met de grote dingen, zoals de badkamer en wc schoonmaken. Hij was technisch ambtenaar en tot op hoge leeftijd knutselde hij nog steeds. In de zomer van 2021 knapte hij mijn fiets nog op en op zijn 90e stond hij nog in mijn nieuwe huis op de trap een lamp op te hangen. Hij was sterk en alert, maar vanaf het moment dat hij opgenomen werd, zag ik hem achteruitgaan. Met kerst wilde ik hem even naar huis halen maar mijn broers wilden het niet want, er mochten maar 4 mensen in één kamer door die Corona maatregelen en mijn vader mocht eens niet terug naar het tehuis willen! Dan zaten ze daar weer mee! Tja, ik zou ook niet terug willen!
Martin, ik kon precies aan mijn vader merken wanneer hij die Corona prik had gehad en achteraf ook het gebruik van die “Midas zo lam” Op een dag trof ik hem aan in zijn kleine rotkamertje, achter de tafel met een bord rijstepap, zijn lievelingstoetje en hij kon niet eens de lepel naar zijn mond krijgen. Zijn gezicht zat vol rode vlekjes en zijn ogen waren leeg. Ik heb gehuild zonder dat hij het zag, de verzorgster vertelde later dat hij een paar dagen eerde geprikt was. Ik kon niet nalaten te zeggen dat ik hem er al zo slecht uit vond zien en dat het me nu helemaal duidelijk was. Doordat hij in de nacht weleens rondwandelde, gaven ze hem een rustgevend middel. (Ik vermoed dat ze al weken eerder de ‘Midazolam’ hebben toegediend).
Elke dag ging hij verder achteruit, hij viel steeds vaker, hij werd steeds magerder en ze letten niet goed op hem, hij liep ‘s nachts veel rond en dan had hij weer een kapot oor en zijn hand lag een keer helemaal open. Overdag als ik bij hem was zei hij: “Ik droom zo raar meid, ik droomde dat ik op een boot was en die begon te zinken en ik probeerde mensen te helpen maar ik deed me zeer aan mijn hand”. Waarschijnlijk is hij ‘s nachts rond gaan lopen en heeft wellicht zijn hand tussen een deur gekregen. Op een dag zat hij in een rolstoel en herkende me niet, dat was op nieuwjaarsdag.
De weken daarna werd hij steeds slapper, viel steeds vaker en hij had geen leven meer in zijn ogen, overdag als ik bij hem was, sliep hij steeds. Ook kreeg hij slikklachten en verslikte zich in het eten. Zjjn voeding en drinken werd toen ingedikt. Hij werd mager ondanks dat hij wel goed at, viel en sliep hij steeds meer overdag. Ik weet nog heel goed, op een woensdag, het was, 5 januari, ik wilde net weer naar huis gaan en ik zag dat de verpleging druk in de weer was. Nieuwsgierig als ik was, vroeg ik waarom er zoveel onrust hing. Nou, er was een patiënt in het andere gebouw die ‘positief’ was getest en nu gingen ze uit voorzorg de hele afdeling testen maar… ”je vader test vast negatief hoor! Hij is niet ziek!”
Ik hoor het mezelf nog zeggen: “Dus jullie gaan een hele afdeling, een GESLOTEN afdeling notabene, waar niemand zonder mondkapje zomaar naar binnen kan lopen, preventief testen? En ik mag hopen dat mijn vader niet zo’n lange staaf in zijn neus krijgt, want dan zeg ik nu al: gaat mooi niet door!” Dat heb ik ze toegebeten. Witheet was ik! Daarna ben ik even terug gegaan naar mijn vader want ik was geschokt van dit bericht. Mijn vader was op dat moment helder en zei; “Ben je nog niet weg meid?” Hij stond op en pakte me bij de arm. “Wat is er pa?” “Kom, we gaan naar huis” zei hij.. “Pa, ik zorg ervoor dat je hier weg gaat, we zijn al met iets anders bezig”. Dat was ook zo, er zou een plek vrijkomen in een bejaardentehuis in zijn woonplaats. Het was alsof hij aanvoelde dat het foute boel was.
Vanaf hier zal ik proberen puntsgewijs het verdere verloop neer te zetten Martin, want ik merk dat ik nog steeds volschiet als ik de beelden voorbij zie komen in mijn hoofd.
– 5 januari hebben ze de test gedaan bij mijn vader (niet de lange staaf).
– 6 januari werd mijn oudste broer (hoofd aanspreekpunt) gebeld met de mededeling dat onze vader positief was getest en 14 dagen in quarantaine moest. We mochten hem niet bezoeken.
– 6 januari heb ik gebeld met de afdeling en ze glashard medegedeeld dat deze vlieger niet opgaat. Ik heb ze een dag de tijd gegeven om te overleggen, maar ik hoorde niets. Ik gaf aan dat ik op de stoep zou gaan staan om mezelf naar binnen te forceren. Daar schrokken ze toch wel van.
– 7 januari belde mijn broer dat we zaterdag langs mochten komen. Mijn vader lag ‘comfortabel’, zoals ze dat zo mooi zeggen. Mijn broer dacht dat ze bedoelden dat hij er lekker bij lag. Nee dus. Hij lag aan het infuus met Midazolam.
– 8 januari zijn mijn broers en ik naar hem toegegaan, ik zal je de procedure besparen maar het leek of we een kernreactor gingen bezoeken. Bril op, muts op, snavel op, pak aan, handschoenen aan. Broers nijdig hierover. “Ja”, dacht ik, “jullie geloven in die covid shit, dus niet zeuren aub!” Mijn vader lag op bed, in slaap gebracht. En nee, hij kreeg geen eten en drinken meer. Broers weer fronsen… Ik heb niets gezegd maar dacht wel: “Dit wilden jullie toch? Jullie wilden toch dat hij werd opgenomen en dat hij geprikt werd? Nou, dit hoopje mens is onze pa die hier weg ligt te kwijnen.”
Ik mocht hem niet aanraken zonder handschoenen, zijn kamer was afgesloten met grote plakkaten op de deur, alsof het een biolab was. Maar hij hoorde ons, hij wilde overeind komen. Toen we later weggingen, vertelde een verpleegster ons (een van de weinigen die niet achter dit beleid stond) dat mijn vader na ons vertrek uit bed was gestapt en was gevallen. Ik denk dat hij ons achterna wilde komen. En weer hadden ze niet opgelet! Maar goed, het zal je duidelijk zijn dat Midazolam mijn vader in deze staat heeft gebracht. In het kort, ‘positief getest’, niet ziek en ineens in bed want hij heeft koorts. Huh?
Ik had moeten blijven die nacht maar ik had mijn zoon mee en die kon niet blijven. Ik snap nu nog niet dat één van mijn broers niet wilde blijven of dat ze mijn zoon opvingen, zodat ik kon blijven. Maar nee, niets van dat alles… Ik zou willen dat ik was gebleven! Maar ik kan het helaas niet terugdraaien.
– Op 9 januari zijn mijn dochters nog naar hem toe geweest. Daar was ik heel blij om. Want het zou de laatste keer zijn dat ze hem zouden zien en 8 januari was de laatste keer dat ik hem zou zien, maar dat wist ik toen nog niet. Het personeel zei dat hij niet meer wakker zou worden, maar dat hij op deze manier nog wel een week zou halen. Daarom was ik er niet op voorbereid dat op deze dag, vroeg in de avond, ik mijn broer gebeld zou worden. Mijn vader was overleden.
Hij was nog warm toen we aankwamen. Wéér die pakken aan, maar verder was er niets voorbereid. Inmiddels was het 22.00 uur en we kwamen tot de ontdekking dat er één verzorgster was, op 2 afdelingen! De bewoners zwalkten over de gang en niemand die toezicht hield. In één klap zag ik voor me hoe mijn vader ‘s nachts in paniek ronddwaalde. Wat moet hij zich vreselijk gevoeld hebben! Ook verklaarde dit de vele valpartijen.
De dienstdoende arts kwam bij ons en deelde ons mee dat onze vader was overleden aan de gevolgen van Covid. Ik keek mijn broers aan: “Gaan we dit pikken jongens?” En tot mijn verbazing zei mijn oudste broer: “Nu grijp ik toch even in, onze vader is NIET overleden aan Covid. Dat kunt u ons echt niet wijsmaken” Daarop zei de arts even niets meer en bood ons aan om onderzoek te laten doen maar dat het wel al op het overlijdenscertificaat genoteerd was.
“Ik weet dat hij overleden is aan het slaapmiddel wat jullie hem hebben gegeven. Onderzoek is niet nodig, we weten hoe het zit!”, zei ik. De arts zweeg.
Pas om 0.00 uur kwamen de uitvaartverzorgers, allebei als een pinguïn gekleed. Er was niets geregeld, er lagen geen luiers in de kast, ik heb ze maar een handdoek gegeven. De trui die hij aan zou krijgen, waarvan ik wist dat ie daar in de kast lag, was verdwenen. Alles afgezocht. Met moeite kleren klaar kunnen leggen en nee, ik mocht niets aanraken. Mijn vader kreeg een mondkapje op (niet te geloven, wat een waanzin) hij werd in een plastic zak gedaan, want hij zou besmettelijk zijn. Vreselijk, hoe ze hem op tilden en als oud vuil in een zak ritsten! Walgelijk, walgelijk, walgelijk! Maar ik moest het zien. Mijn oudste broer liep er bij weg, mijn andere broer niet. Beiden zagen we hoe pa letterlijk afgevoerd werd. Op een brancard, tussen de “dementerenden” door, nergens een verzorgster te bekennen.
Wat een afschuwelijk einde voor oude mensen: letterlijk de dood ingejaagd! Ik heb met mijn eigen ogen gezien hoe het gaat. Dit is gewoon moord!
Een paar dagen later hebben mijn broers de rest van de spullen uit zijn kamer opgehaald. Ze waren flabbergasted toen bleek dat alles al in kratten klaar stond! Dit is gewoon lopende bandwerk. “Hoe kun je hier aan meewerken?”, vraag ik me vaak af.
Martin, nu heb je nog een verhaal uit de eerste hand van een getuige. Ik las dat je nog wat verhalen had. Mijn vader werd slachtoffer in een oorlog tegen de mensheid. Hij had een bewogen leven, heeft veel meegemaakt, was beresterk, is overal uitgekomen, maar heeft zich hier niet tegen kunnen verweren. Zo misdadig, zo onmenselijk! Nog elke keer word ik misselijk als ik denk aan dat doodshuis waar hij zat.
Ik had gehoopt dat dit mijn broers wakker zou schudden, maar nee, de heren hebben ook de boostershot genomen en gaan nog steeds volledig mee in de hoax. Maar mijn papa is er niet meer! Zo’n sterke man. Hij stond altijd zo midden in het leven, ondanks zijn hoge leeftijd. Ik mis hem nog elke dag.
Ik wens je alle goeds en alvast dank voor het lezen van mijn verhaal.
Hartelijke groet,
G.
doe mee en steunBron linkvermeldingen: nos.nl
10 Comments
Hoe vreselijk onmenselijk. Herkenning in dit verhaal, want ook mijn schoonmoeder is op deze manier en aan eenzaamheid van de opsluiting gestorven (7 April 2020) op een gesloten afdeling. Wanneer ik dit lees, voel ik weer die onmacht als individu tegen de protocollen die uitgevoerd werden/worden. Ook ik wilde haar naar huis halen voor haar laatste stukje leven, wat natuurlijk niet mocht. Ook haar spullen stonden beneden in het magazijn klaar voor ons. We mochten vanaf 18 maart niet meer bij haar, via telefonisch contact en via raam (jawel op twee hoog woonde ze) mochten we zwaaien. Aan de hand van wat ik telefonisch hoorde , had ik sterk de indruk dat ze in haar laatste levensfase zat, maar dat werd in eerste instantie ontkent. Tot we maandag 6 april bericht kregen dat de arts inzag dat het niet meer zo lang zou duren. We mochten er drie maal per dag een uur bij met twee personen. Dat was vreselijk omdat ze al zover weg was dat we niet meer konden communiceren. Ze kreeg pijnstillende medicatie, maar wat? We weten het niet, wel hadden we het gevoel dat ze geen pijn had, maar dat ze probeerde wat duidelijk te maken, helaas wordt dat gezien als onrust… nou ja vul zelf maar in. Het blijft voor ons moeilijk verteerbaar dat er op zo’n onwaardige manier met haar is omgesprongen. Aan de andere kant hebben we er vrede mee dat ze er niet meer is, om haar de idioterie van het prikbeleid bespaard is gebleven. (We weten trouwens niet of ze haar daar een vaccin hebben toegediend, konden het niet vinden in haar zorg dossier) Ik twijfel er niet aan dat er heel veel van dit soort gevallen zijn en er nog bij komen. Hopelijk gaan meer mensen op hun strepen staan voor een menselijke maat in de zorg, zodat dit een halt wordt toegeroepen.
Het toedienen van Midazolam wordt als menselijke maat gezien in Nederland.
Als je het zo bekijkt idd. Hoe menselijk om te zorgen dat er geen lijden is 😬
Een toevoeging hier; die griepprikken waren voorlopers, testmateriaal, voor de daarna gelanceerde C.vaccins. Ken verschillende mensen die idiote reacties kregen op die prik; 2018/2019; rode vlammen uitslag overal op hun huid, zoals die konijnenziekte; RHDV-disease (hemorrhagic); een bloedklonterende ziekte die overal rode vlekken gaf. Konijnen (ik geloof in Australië) werden verdelgd met een bepaald middel en zo stierven ze dan uit. https://www.newyorker.com/magazine/2020/07/06/the-rabbit-outbreak en symptomen: https://www.mdpi.com/2073-4409/11/5/871/htm
Dit schrijnende verhaal begint ook bij die griepprik en precies dezelfde symptomen als de mensen die ik ken. Ik heb de foto’s ervan.
Zo zijn ze al lang bezig ‘kwetsbaren’ voor te bereiden op een niet al te opvallende dood.
De jurk van Maxima van Koningsdag 2018 was geheel in het teken van deze bloedclots. Rode druppels op een huidskleurige stof en een halsketting van tientallen bloeddruppels. (zoek: maxima jurk koningsdag 2018; afbeeldingen)
Los van het feit wat voor verschrikkelijke kunst haar zus Dolores Zorreguieta maakt in de VS; waaronder het ontwerp voor deze jurk; maar ook babies die tot lamp zijn gevormd bijv. en rollades van mensenvlees die hangen aan touwtjes. Heb nog foto’s van de opening van die expositie. Je kunt zien dat het effe wennen was voor Alex…(zoek gewoon op haar naam en dan afbeeldingen)
Kortom, het is waanzin dat zovelen maar blijven zwaaien en dokters niet aan de kaak stellen.
Hier het artikel dat beschrijft hoe het virus Hemorrhagic (RHDV) werd gebruikt om konijnen te verdelgen in Australië: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5749467/
Ja, afschuwelijk, daar zijn bijna geen woorden meer voor. Ook voor ons herkenbaar, mijn moeder is ook door mijn vader en broer in een verzorgingshuis achtergelaten, geen prikken gehad, maar wel meer dan 100 pillen per week, 30 jaar min of meer gedwongen te slikken. Ik ben daar een boek over aan het schrijven, het worden drie delen. Het enige verschil, maar wel essentieel is dat ik alles met mijn moeder heb besproken, 20 jaar van haar leven heb ik gelukkig een goed contact kunnen opbouwen, maar ze werd altijd uitgelachen om haar ideeën over eerlijk hout, windmolens. Ze hield van bloemen en de natuur en belde de gemeente als ze werden doodgespoten in haar straat. Ze heeft actie gevoerd, kaarten door hele Nederland verspreid en de minister gevraagd om de fosfaten uit de wasmiddelen te halen, actie gevoerd tegen de kernwapens. Ze was medeoprichtster van Vrouwen voor vrede en vertelde ook altijd dat de vliegtuigen in de oorlog over de Lek kwamen.
Maar tegen haar eigen man kon ze niet op. Ze werd door de medicijnen al in 2001 dement verklaard, maar is dat nooit geweest, wel verzwakt door de cholesterolverlagers die de eiwitten afbreken (een kleine chemokuur zeg maar 25 jaar heeft ze die geslikt). Toen ze stopte na hevige ruzies met mijn vader kwam haar geheugen weer terug, kon ze weer lezen en schrijven, kokosolie heeft ook geholpen en gilde ze nooit meer van de pijn in haar knieën, stopte de spierafbraak! Wij kunnen het weten, omdat we een voor en na hebben meegemaakt. Maar niemand heeft maar iets gemerkt dat het weer beter ging, omdat ze al afgeschreven was.
Ik heb alles kunnen bespreken en dat is haar en onze geestelijk redding geweest. Ze heeft gesmeekt om haar weg te halen uit de hel van het verzorgingshuis, wij mochten haar niet mee nemen. Maar ze moest ook los komen en dat kon in het verzorgingshuis van mijn vader om te gaan beseffen hoe hard en koud hij met haar omging.. Ook zij is een keer op de gang gevonden, terwijl ze niet meer kon lopen. Ik wilde haar ook thuis verzorgen, mocht niet. Een jaar lang tot enorme kwaadheid van mijn vader haar elke dag 8 uur opgezocht en in slaap gezongen, maar toen mochten ik en mijn huisgenote haar nog maar drie dagen drie uur zien, allemaal vóór covid. Mar het mooiste antwoord was toen ik zei dat mijn vader slecht met haar omging: ‘Dat is zijn verantwoordelijkheid!’ Wow! En wat hij deed zei ze: ‘Hij zou zich diep moeten schamen, maar daar moet hij zelf doorkrijgen en doormaken.’ Ze heeft zie ik achteraf ook leed op zich genomen om te laten zien dat je zo niet met mensen om moet gaan. Ik ben dankbaar voor hoe zij met alles is omgegaan, een enorm voorbeeld.
Gelukkig ben ik de enige van de 5 kinderen die voor haar is gaan ‘kiezen’ en zorgen. Mijn vader zei op een gegeven moment: ‘Je bent tegen mij.’ Nee, zei ik uit de grond van mijn hart: Ik ben niet tegen jou, maar voor mama.’ (Dat was heel hard nodig). Ik heb door de vaccinaties als baby weet ik door het verhaal van mijn huisgenote Marthe, die bijna is overleden door de vaccinaties, het contact met mijn moeder emotioneel kwijtgeraakt. Een hele lange weg afgelegd, viooldocente geweest, maar toen ik niet meer kon werken, gestopt ben toen ik 34 jaar was, is er een zoektocht begonnen die uiteindelijk bij mijn moeder uitkwam. Dat heb ik ook op onze website beschreven.
Ze is uiteindelijk in 5 minuten overgegaan toen ze nog een keer medicijnen gingen halen. Ik heb ook de avond daarvoor gebeld en gevraagd of we niet alleen zaterdag maar ook zondag een keer extra mochten. De verpleging ging het aan mijn vader vragen en die zei dat het goed was! Hij wist toen al dat ze er zaterdag zou overlijden. Gelukkig heb ik haar samen met Marthe mijn huisgenote heel veel rust kunnen geven, jaren haar voeten vastgehouden en ontgift, ik kon dan vaak mijn handen njet meer bewegen. We hebben 12.000 beelden, documenten, ik heb in de rechtbank mentorschap aangevraagd. We hebben zelfs een opname van mijn huilen, Marthe zei dat ik huilde ook voor 500 anderen.
Ook het 3e boek, (2 boeken zijn af,) wordt heel mooi, ik heb bij het derde deel over het verzorgingshuis eerst gehuild, maar toen ik zag hoe mooi de foto’s zijn en filmpjes, dacht ik: Het wordt een heel mooi boek, we hebben echt heel veel mooie momenten meegemaakt. Maar door te praten en zij dus mee kon denken en begrijpen dat wij echt tegengewerkt werden. Heel veel sterkte en het maar allemaal naar buiten mag komen. We leven in een afschuwelijke wereld. Op onze website kun je meer zien en lezen contactmuziek.nl
Meer weten over Midazolam?
https://www.martinvrijland.nl/nieuws-analyses/hebben-covid-19-patienten-echt-het-einde-leven-medicijn-midazolam-gekregen-en-waarom-ga-je-daar-dood-aan/
ik werk zelf op zn afdeling. een arts mag deze medicatie en/of welke andere behandeling die het leven kan beeindigen pas inzetten na toestemming en overleg met famillie! dus je kan deze arts en verpleeghuis aansprakelijk maken. het is zeker waar dat het medicijn medizolam en morfine nu daagelijks wordt gebruikt voor bewoners in het afgelopen jaar. midazolam wordt alleen gegeven bij onrust in de face van sterven in combi met morfine. morfine is natuurlijk tegen de pijn. deze c
deze combi wordt bijna altijd gegeven als een persoon op sterven ligt. maar altijd in overleg met famillie.
Oh, oké gelukkig. Dan valt het allemaal best wel mee…