De vreselijke moorden op Romy Nieuwburg en Savannah Dekker

Afgelopen week ben ik veel benaderd met de vraag wat ik van de moord op Romy en Savannah vond. Nou, daar is maar 1 antwoord op: verschrikkelijk! Ik heb het nieuws aangaande de twee 14 jarige meisjes in het begin niet echt gevolgd, omdat ik zelf een dochter van in die leeftijd heb, wiens moeder haar volledig bij mij weg houdt. Omdat ik mijn dochter niet zie, was het me dus emotioneel te heftig. Ik kon het gewoon niet aan om er überhaupt iets over te lezen. Het is voor mij al een hel dat ik mijn dochter niet zie en dan een verhaal lezen over vermiste meisjes in dezelfde leeftijdscategorie, die uiteindelijk vermoord blijken te zijn. Het zal je gebeuren! Je dochter in de bloei van haar leven, wordt uit het leven gerukt! Dat is pure horror en ik zie er ook zeker geen complot in. Ik zie de media wel tot het spinnen van veel leugens in staat en durf te zeggen dat dit in veel zaken ook het geval is, maar zou daar in deze zaak niet in kunnen geloven.

Maar dat is dan ook misschien wel meteen het pijnpunt. We kunnen soms dingen niet geloven omdat het ons zo emotioneel raakt. Daardoor verzuimen we al snel om kritisch te kijken of te onderzoeken. Helemaal als iets je heel erg sterk raakt; dan weiger je zelfs soms alleen al de stap te nemen om kritisch te kijken. Heb ik daar zelf nu last van? De media brengen zaken vaak zo overtuigend dat je meestal wel zwicht voor het verhaal. In dit geval is er echter geen enkele aanleiding om te denken dat er een verhaal gespind is. Bij sommige zaken als terreuraanslagen, kun je soms indicaties of duidelijke missers aanwijzen, waardoor je kunt zeggen dat iets in scene is gezet. Soms is er sprake van een valse vlag aanslag. In die gevallen is er duidelijk dat er een agenda gepusht moet worden via de stelregel ‘Problem, Reaction, Solution‘, waarbij het probleem gevormd wordt door de terreur, de reactie meestal leidt tot schrik en angst onder de bevolking en de staat de oplossing voor het (zelfgeschapen) probleem aanreikt in de vorm van nog meer politiestaatmaatregelen.

Ja, je zou kunnen bedenken dat er in deze zaken (want het zijn 2 zaken met 2 verschillende jonge verdachten, waarvan beide inmiddels hebben bekend) op gegeven moment duidelijk wordt dat social media een grote rol heeft gespeeld in bijvoorbeeld een oplaaiende jaloezie. Het zou dus kunnen dat deze zaken uiteindelijk toch gebruikt gaan worden voor een agenda. Je zou dan kunnen denken aan bijvoorbeeld meer controle op social media; ook zou je kunnen denken aan het promoten van een chip onder de huid, zodat je (de staat) real time kunt zien waar je kind is. Maar tot noch toe zien we geen indicaties in die richting en dus rest slechts 1 ding en dat is groot verdriet voor de ouders van de slachtoffers. De ouders van de daders zullen ook wel door een hel gaan, want wie verwacht nu dat zijn of haar kind in een moordenaar verandert.

Misschien is het sowieso nuttig om als ouders je kinderen eens te wijzen op het gebruik van social media in zijn algemeenheid. Hoewel er vrij weinig bekend is over de hele toedracht van de moorden, kun je je voorstellen dat het tegenwoordig steeds makkelijker is om te achterhalen waar jouw kind zich bevindt. Ze laten het immers zelf vaak gewoon zien via apps als Snapchat. In dat kader is het misschien makkelijker voor potentiële daders om je kind op te zoeken en tot de kwade daad over te gaan. Ook kan misschien jaloezie sneller oplaaien, omdat kinderen alles van elkaar zien en laten zien. Ouders van jonge jongens moeten zich misschien eens verdiepen in de games die ze spelen en het gemak waarmee ze in sommige games leren een virtuele moord te plegen. De invloed van dergelijke games is misschien wel schadelijker dan u denkt. Kijkt u bijvoorbeeld eens naar onderstaande compilatie van brute moorden in de game GTA5 (Grand Theft Auto 5). Kunt u zich voorstellen wanneer u uw kinderen dergelijke games laat spelen, dat hun gevoelsdrempel aangaande moord beïnvloed wordt? In dat kader is het misschien nuttig om u eens te verdiepen in de gevaarlijke effecten van subliminale programmering, verborgen boodschappen in games en andere MK Ultra gelijkende technieken.

Ik ga hier nu niet te diep in op de effecten van games en social media, maar wil er wel op wijzen dat het misschien verstandig is om uw kinderen wat meer uit de digitale wereld te trekken en in de ‘echte wereld’  te houden. Verder berust ik in stilzwijgen en een triest gevoel over wat deze jonge meisjes is overkomen. Het moet een hel zijn voor de ouders, familie, en vrienden.